My Freedom.

Voor even had ik er helemaal geen zin meer in, bedacht me hoe het zou zijn om gewoon in mijn bed te blijven liggen en heel de dag niets te doen. Het zou leuk geweest zijn maar het was maar halve dag en dan kon ik weer naar huis. De plek waar ik hem niet hoefde te zien. De zon stond stralend aan de hemel en de vogels floten ieder hun eigen symfonieën zoals de andere dagen, maar deze was anders… deze had iets wat ik niet kon omschrijven. De dauwdruppels op het gras weerkaatste het licht en deden de wereld er nog mooier uitzien dan hij al was. De geur van de zomer, de bloemen in de tuinen van de buren en het geluid, het zachte gezoem van alles samen. Het was mijn overtuiging om door te gaan, om niemand teleur te stellen, toch niet de gene die het niet verdiende. Kimey was al even gretig als ik, stond klaar met een jurk en haar veel te grote make-up tas. Ze had hier veel te veel plezier in, maar iets aan haar voelde toch de spijt. Ze wou zo niet zijn, niet gemeen en achterdochtig. Ik evenmin maar hij moest begrijpen dat het voorbij was, dat ik wou dat hij nooit meer kwam. Ik wou het bruin van zijn ogen niet meer zien, wou vergeten hoe perfect zijn glimlach was en hoe hij rook naar after-shave en koffie in de morgen. Alles wat met hem te maken had moest weg, hij moest dat begrijpen. Het duurde minder lang dan ik van haar verwacht had, maar ik zag er perfect uit. Geen ontbijt, wel koffie en een chocomelk. Mijn glanzende wagen viel op in de straat, pronkte door de andere door en bewees dat ik deze dag aankon. De parking was rustig toen we aankwamen, maar de wagens van de jongens waren er wel; Niemand ging me in de steek laten. Mitchie en Taylor stonden aan de andere kant, verscholen in de schaduw van de bomen. Kimey leek het moeilijk te vinden om haar gemene lach te verbergen, alsof die ieder moment hem wou neer brengen. Heup wiegend en ongeïnteresseerd liepen we naar hun toe, knikte enkel naar hem en glimlacht vriendelijk naar het meisje. Het besluit was duidelijk geweest, zij zou niet leiden onder wat wij van plan waren, enkel Taylor moest het begrijpen.
“Ik ben Lotte en dit is Kimey…” mompelde ik. Ze knikte zacht. Ze kon haar zelf er niet van weerhouden om niet naar Taylor te kijken, alsof ze wachtte op een bevel van haar baasje.
“Zullen we…” het waren de eerste woorden die hij zei, laag en schor. Ik probeerde het tegen te houden, maar een vlaag van spijt kroop over me heen, liet me aan de grond genageld achter.
Ik schudde mijn hoofd, zocht mijn kracht terug. “Er waren nog mensen die wilden helpen… toch jongens?”
Van iedere kant van het terrein kwamen ze tevoorschijn, verzameld zich allemaal ordelijk achter me. Taylor’s mond viel letterlijk open en voor meer dan een minuut was hij van zijn stuk gebracht. Ik kon bijna de roes van gedachten horen in zijn hoofd, kon zijn hart voelen bonzen… en dan… zelfs breken.
“Ik denk dat je beter eerst de velden ziet, jongens?” zei Kimey snel toen ik mijn blik niet meer bij hem weg kreeg. Hij had de kracht gevonden om zijn lippen terug op elkaar te krijgen, maar zocht nu naar manieren om iets te zeggen. Dit zou eindigen zoals al die andere keren, een ruzie… of niet?
Zonder iets te zeggen, beende hij weg en keek niet naar me om. Hij liep gewoon naast het meisje, spendeerde geen aandacht aan wie dan ook. De jongens waren vlijtig in hun uitleg, gaven ieder detail dat ze konden en deden hun best om niet gefascineerd te raken door haar schoonheid. Dat was ze in ieder geval wel. Alles aan haar lichaam was perfect in contrast. Vaan haar bruine haar tot haar groene ogen. Ik zou tegen je kunnen liegen en zeggen dat ik niet jaloers was, maar dat kan ik niet. Ik was nooit eerder zo kwaad op mezelf en haar. Zij had het hele plan verziekt, alsof zij Taylor bij elkaar hield terwijl ik hem probeerde te breken. Zij was nu… mij. Ik was ooit geweest dat dat deed, ik was er altijd geweest nog voor zij wist wie hij was. Ik vond mijn eigen kracht terug bij Kimey en het hielp. Bij ieder woord dat ik tegen haar zei en niet tegen hem, gingen zijn mondhoeken iets lager. Op het einde was het mijn beurt, mijn laatste kans om een gevecht aan de gang te krijgen. We eindigden aan het football veld, waar de jongens haar de kleedkamers lieten zien. Ik stuurde Kimey mee, zodat wij enkel over bleven. Ik liep door de stilte heen, wist dat hij me aankeek vanaf de rand en wist dat hij probeerde zijn woede onder controle te houden. Het had een voordeel dat ik hem zo goed kende, dat ik beter wist dan wat zijn gezicht me vertelde.
“Dit was leuk…” mompelde ik, spinde om mijn as heen tot hij mijn arm greep.
Zijn gezicht stond woedend, zijn tanden op elkaar geklemd en zijn ogen brandend in die van mij. “Wat probeer je te doen?”
“Hoe bedoel je?” vroeg ik alsof ik echt niet wist waarover hij het had. Hij kneep even in mijn arm, zo hard dat het pijn deed en liet me snel weer los, rende de andere kant op. Ik had hem gebroken.
“Ja! Ren weer weg, daar ben je erg goed in!”
Hij bleef staan bij mijn woorden en zoals iedere keer, kon ik mijn tranen niet onder controle houden. Ik was zwak, dit moment was zwak en niets kon het veranderen.
“Hoeveel keer moet ik nog zeggen dat het me spijt!”
Ik stormde op hem af, duwde hem met al mijn kracht achteruit. “Tot ik je geloof!”
Hij hield me stevig vast bij mijn polsen, “waarom geloof je me dan niet?”
Ik perste mijn lippen op elkaar, slikte de zoute smaak weg.
“je denkt dat alles weer oké is door sorry te zeggen, door gewoon te doen zoals in een van je stomme films. Wel, dit is geen film. Jij bent geen held die alles kan redden door gewoon te zeggen dat het je spijt en ik terug in je armen val. Je brak onze vriendschap!”
“Onze vriendschap?” schreeuwde hij, nog luider dan ik gedaan had,”niets kon onze vriendschap breken, ik….”
“Je brak mijn hart!” gilde ik, voelde de pijn tot in het diepste van mijn keel. Zijn ogen waren niet meer op mij gericht en zoals in van die stomme films was iedereen er. Ik voelde ene hand op mijn schouder, maar het was niet wie ik verwacht had. Toen ik om keek zag ik het fronsende gezicht van Mitchie, spijt te zien in haar ogen. Ik rechte mijn rug, haalde diep adem veegde met de palm van mijn hand mijn tranen weg. “Alsjeblief Lotte, ik wil je niet verliezen…”
Tranen glansde in zijn ogen, ik had hem nooit eerder zien wenen om iemand. Het brak mijn hart, maar ik voelde de pijn niet. Het was gelukt, ik had eindelijk een einde gemaakt aan mijn spijt.
“Had je dat maar in het verleden gezegd…” zei ik zacht, keerde hem de rug toe en liep terug naar school die ieder moment kon beginnen. Kimey snelde achter me aan, nam mijn hand en hield die stevig in die van haar.
“Hoe voel je je?”
“Ik heb al betere dagen gehad, maar ik voel me opgelucht… vrij…”
Ze lachte,”Echt?”
Ik knikte, voelde hoe mijn hart eindelijk terug normaal kon bonzen en hoe ik eindelijk terug leefde. Ik zag Taylor de hele dag niet meer en toen ik naar huis ging was hij ook niet meer te zien in mijn schaduw. Voor de eerste keer vond ik het niet erg, voor de eerste keer kon ik terug ademhalen en voor de eerste keer wist ik dat dit het moment was waar ik verder kon met mijn leven…