#6. - HOOFDSTUK 2

Met vermoeide ogen staarde ik naar de vuilwitte plafond van de living. Buiten was het boven de vijfentwintig graden, maar toch had ik mezelf in een zacht dekentje gewikkeld. Augustus liep bijna ten einde en ik was al anderhalve week niet meer buiten geweest. Het was echt weer iets voor mij om de griep te krijgen in de zomer. Het schelle geluid van de deurbel galmde door het gehele huis. Ik kroop langzaam uit de zetel en slofte naar de deur. Ashley kwam bijna dagelijks op bezoek om me gezelschap te houden. Ik was toch helemaal alleen in dit veel te grote huis. Mijn ouders waren meer in het buitenland dan thuis, maar ik vond het niet echt erg. Zo kon ik doen wat ik wilde en was ik niet gebonden aan regels. Het felle licht deed bijna pijn aan mijn ogen toen ik de deur opende, hoewel ik moest toegeven dat het buiten lekker warm aanvoelde. Ashley omhelsde me. "Pas op, straks besmet ik je nog", waarschuwde ik haar. "Welnee, je ziet er al stukken beter uit." Ze volgde me naar de keuken, waar ik iets nam om te drinken voordat we ons in de zetel nestelden. Ik voelde me inderdaad al beter, ik was al in staat om een volledige maaltijd binnen te houden en de koorts was ondertussen ook al een tweetal dagen verdwenen, maar toch voelde ik me nog steeds vermoeid. "Heb je al iets gehoord?", vroeg ze nadat we een tijdje naar een of andere soap hadden zitten staren. Ashley vroeg het me nu al elke dag en steeds moest ik hetzelfde antwoorden. Ik schudde mijn hoofd en zuchtte. Het leek alsof ze even teleurgesteld was als ik. De laatste keer dat ik Tom Kaulitz gehoord had, was een paar dagen na het festival. Hij had het behoorlijk druk, dus het was een uiterst kort gesprek geweest. Hij had me ervan verzekerd dat ik hem en Bill zo snel mogelijk zou zien. "Ik weet dat hij iets voor je voelt Chaya", had hij gefluisterd toen ik niet meteen reageerde, "ik moet alleen nog uitzoeken waarom hij niet wil toegeven aan zijn gevoelens..." Ik betrapte mezelf erop dat ik ongeduldig werd. De onzekerheid maakte me gek en deed me piekeren. Ik had er in ieder geval genoeg tijd mee gedood toen ik ziek in bed lag. Ashley nam me die middag mee naar buiten. Ik voelde dat mijn huid er gewoon naar snakte om de hete zonnestralen te voelen. We maakten een wandeling in het park en keurden ondertussen de jongens die we voorbij zagen komen. Nee, er was niemand die voldeed aan mijn verwachtingen. Ik genoot van de momenten die ik met Ashley had, want weldra zou ze aan haar studie journalistiek beginnen aan de universiteit. Ondanks de vele commentaren van mijn ouders had ik besloten om een sabbatjaar in te lassen. Ik wist totaal niet welke kant ik uit wou met mijn leven. Een jaartje uitrusten na zoveel jaar school mocht best wel. Ik besloot om mezelf en Ashley op een ijsje te trakteren. De zon had mijn batterijen al bijna volledig opgeladen. Natuurlijk sleurde ze me daarna mee naar ons vast cafeetje. We gingen bij enkele jongens van onze oude klas zitten. Even brachten ze me in de verleiding om een cocktail te drinken, maar het leek mij verstandiger om het bij fruitsap te houden. De roodoranje cocktail deed me trouwens denken aan die nacht in Tom's hotelkamer. Op de een of andere manier deden zelfs de simpelste voorwerpen me aan hem denken. En aan Bill natuurlijk. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en richtte mijn aandacht weer op het gesprek. Waarschijnlijk dachten ze toch veel minder aan me dan ik aan hen. "Gaan jullie vanavond mee?" De vraag was afkomstig van Milan. Ik had echt geen zin in fuiven. Het ging nog maar pas beter met me en ik had geen zin om nog een paar dagen extra in bed te liggen met een flinke verkoudheid en een kater. Ik schudde mijn hoofd. Ashley keek me vragend aan. "Ga maar hoor als je zin hebt." Ik wist best wel dat ze alleen maar meeging om bij Milan te zijn.
Moe, maar voldaan kroop ik 's avonds in mijn bed. Nog een nachtje slapen en ik zou er weer helemaal bovenop zijn. Alleen werd mijn nachtrust onderbroken door iemand die het nodig vond om rond half twee in de ochtend aan te bellen. Ik draaide me om en duwde mijn kussen op mijn hoofd, maar het geluid hield niet op. Het was pikdonker buiten en ik had er geen goed gevoel bij. Dit soort scenario's kwam je maar al te vaak tegen in films en ik besloot dan ook om geen risico's te nemen. Toen ik door de keuken liep, nam ik een mes mee, voor het geval dat. Nog steeds slaapdronken verplaatste ik me naar de deur. Behoedzaam hield ik het mes voor me uit en opende ik de deur op een kiertje zodat ik nog net kon zien wie er voor de deur stond. "Ben je soms van plan om me neer te steken?" Ik schrok en liet onmiddellijk het mes op de grond vallen.