#5.

Op mijn blote voeten liep ik heen en weer. Telkens bleef ik staan voor de kamerdeur van Bill. Tom, die een een paar meter verderop tegen 'onze' kamer geleund stond, keek me grijnzend aan. "Durf je soms niet meer?" Ik kneep mijn ogen tot kleine spleetjes samen en probeerde hem boos aan te kijken zodat hij me niet langer zou treiteren. Natuurlijk bekwam ik dat effect niet. "Je zou beter oppassen met dat plateau daar in je handen", grapte hij. Hij had wel gelijk. Een enkele seconde van onoplettendheid kon er bij mij voor zorgen dat alles in de grond viel. Ik begon weer heen en weer te lopen. Mijn blik was vastgekleefd aan het eten voor me. Als ik dit zou laten vallen zou heel mijn plan grandioos in het water vallen. Ik negeerde het luidde gezucht van Tom die voor me kwam staan. "Heeft hij last van ochtendhumeur?", vroeg ik hem. "Hmm, hangt er van af." Hij schonk me een geniepige blik, waardoor ik niet zeker wist of hij me gewoon aan het plagen was of niet. Voor ik het wist stond hij plots voor Bill zijn deur en klopte er zacht op. Ik slaakte een geluidloze kreet. "Een ogenblikje geduld, ik kom er zo aan", weerklonk het vanuit de ruimte achter de deur. Gespannen wachtte ik tot ik de deurklink naar beneden zou zien bewegen. Ik zag nog net hoe Tom naar zijn kamer spurtte en nog vlug zijn duim naar me opstak. Zijn ogen glinsterden. Ik richtte mijn aandacht terug op de deur toen ik gestommel hoorde dat steeds dichterbij kwam. Er was geen mogelijkheid meer dat ik dit moment nog even zou kunnen uitstellen.
Hij schrok zich rot toen hij zag dat ik voor zijn deur stond. Hij was al helemaal opgemaakt en er was niets te zien waaruit je kon opmerken dat hij een slapeloze nacht zou gehad hebben. Zijn haar was naar achteren gekamd en viel perfect rond zijn bruingemaakte gezicht. "Chaya? Wat doe jij hier al zo vroeg?" Ik zag dat hij even gluurde naar het lekkers dat ik voor hem mee had. "Vroeg? Hoe bedoel je? Ik ben hier al..." Ik bleef halfweg mijn zin haperen. Ik zocht naar betere woorden, maar vond ze niet. "Je bent hier al de hele tijd. Juist. Ik snap het." Zijn stem klonk bedroefd, maar zijn gezicht vertoonde geen enkele emotie. "Nee, Bill. Het is niet wat je denkt." Ik gaf hem zijn ontbijt. Hij raakte mijn vingers met opzet niet aan toen hij de schotel aannam en op een tafeltje in zijn kamer neerzette. "Bedankt", fluisterde hij. Langzaam deed hij de deur dicht. "Bill!" Ik verhief mijn stem, maar hij keek me niet aan. Ik kon dit niet laten gebeuren. Uit wanhoop stak ik dan maar mijn voet tussen de deur. Al snel had ik er spijt van. Mijn voet raakte geplet tussen de deur en de muur. Ik trok een pijnlijk gezicht, maar ik schreeuwde niet. "Oh nee", fluisterde Bill toen hij zag dat de met pleisters beplakte voet gekneld zat. Meteen stond de deur terug wijd open. Bill deed een stap naar voor en ik kon me nog net op tijd vasthouden aan zijn schouder zodat ik niet op de grond viel. "Sorry, sorry. Ik wilde je helemaal geen pijn doen." Zijn gezicht zag er al niet meer zo toonloos uit en het leek alsof hij verwikkeld zat in een innerlijke discussie. Ik staarde hem aan terwijl ik probeerde te bedenken welke vreemde gedachten er in zijn hoofd rondspookten. "Chaya?", zei hij vragend. Ik verzamelde al mijn lef en besloot om dit risico te nemen. Ik nam hem vast bij zijn middel en trok hem dichter naar me toe. Mijn lippen raakten die van hem. Heel even drong mijn tong binnen in zijn mond. Ik was blij dat hij me in ieder geval niet afstootte. Al snel voelde ik hoe zijn tong versmolt met die van mij. Ik zag Tom grijnzend naar ons kijken. Blijkbaar was hij te nieuwsgierig om in zijn kamer te blijven wachten. Net op het moment dat de kus passioneler werd, beëindigde Bill hem. Zijn ogen waren gericht op Tom en gingen daarna terug naar die van mij. Ik keek hem doordringend aan in zijn kastanjebruine ogen en dat waarschijnlijk voor de laatste keer. “Ik kan het niet.” Alweer gingen zijn ogen naar Tom. Er verscheen een traan in mijn ogen. Langzaam rolde hij over mijn wangen en uiteindelijk drupte hij neer tussen onze voeten. “Bill. Ik voel iets voor jou en ik dacht dat voor jou hetzelfde gold, maar…” Ik maakte mijn zin niet meer af. Een snik doorboorde de stilte in de gang. “Chaya, wacht”, riepen Bill en Tom tegelijkertijd. Ze verstijfden toen ze elkaars woorden hoorden. Ik had me al omgedraaid en was al bijna bij het einde van de gang. De korte pijn, dacht ik. Het lot had me al veel meer gegeven dan gewoon een korte ontmoeting en ik wist dat ik niet op méér mocht hopen. Bill’s ogen branden op mijn rug, maar ik verbood mezelf om achterom te kijken, want als ik dat deed, zou ik het allemaal alleen maar moeilijker maken. Toen ik weer op de gelijkvloers was hoorde ik een hels kabaal vanuit de ingang. Tientallen meisjes stonden te schreeuwen en drukten hun handen tegen de immense glazen deuren. Blijkbaar was hun verblijfplaats ontdekt. Het leek me beter om via de achterkant naar buiten te gaan, voordat een van de meisjes me herkende en in een aanval van jaloersheid me zou gaan aanvallen. Dat ik daardoor een heel eind langer zou moeten lopen op deze knellende en veel te hoge schoenen nam ik er maar al te graag bij. Een gevoel van medelijden overstelpte me toen ik het tafereel beter zag. Dit soort situaties die zich telkens herhalen moesten verschrikkelijk zijn voor de jongens. Beroemd zijn bracht een zekere eenzaamheid met zich mee. Gelukkig ging de een er beter me om dan de andere, maar als er één iemand was die erdoor omringd werd, dan was het Bill wel. Ik beet op mijn onderlip en versnelde mijn pas om zo snel mogelijk te ontsnappen aan de verleiding om terug te keren.