Chapter 17. The ticking of the rain

De lichten van de politie-auto's verlichten de donkere straat. Mijn moeder heeft me stevig tegen haar aangeklemt. Normaal zou ik haar direct hebben weggeduwd. Nu niet, dit is anders. Een van de politie agenten komt naar ons toegelopen. 'Zijn er nog meer mensen gevonden?' vraag ik, bang voor het antwoord. 'Ja.' Mijn hart bonkt in mijn keel. 'Christopher Oakham is op de bank gevonden, met de krant in zijn keel geduwd en een vleesmes dat uit zijn borst stak.' 'Meer niet?' vraag ik hoopvol. De man schudt zijn hoofd. Mijn blijdschap wordt direct overspoeld met onrust. Waar is ze dan? Is ze meegenomen? Alsof de politieman mijn gedachte kan lezen beantwoord hij ze. 'Het meisje is niet gevonden. We hebben de bewakingscamera's bekeken. Ze heeft zich verstopt, en uiteindelijk heeft ze haar spullen gepakt en is ze weggelopen. Ze kan nu overal zijn.' Ik maak me los uit mijn moeders greep. 'Ik ga haar zoeken,' zeg ik. 'We hebben al politiewagens ingezet, maar de kans dat ze kan worden gevonden is heel klein.' 'En toch ga ik mee helpen zoeken.' 'Wij ook,' hoor ik opeens achter me. Daar staan mijn vrienden. Ryan, Chaz en zelfs Christian. 'Thanks guys,' zeg ik. 'We kunnen je moeilijk alles alleen laten doen,' grijnst Ryan.

Na een paar uur te hebben rondgelopen, voel ik druppels op mijn hoofd vallen. 'Justin, we hebben overal gekeken. We zijn heel Atlanta door gelopen. Ik denk niet dat we haar vinden. het spijt me,' zegt Chaz. 'Je hebt gelijk. We moeten naar huis,' zucht ik. Stil lopen we terug. 'Ik heb een idee. Je zet morgen een berichtje op je twitter, facebook, youtube en myspace of iemand haar heeft gezien,' zegt Christian. Ik voel me al beter. 'Bedankt Chris. Mensen over de hele wereld volgen mij. Misschien vindt iemand haar.' Christian glimlacht naar me. 'Ja, want ik wil haar ook wel een keer zien,' zegt Ryan grijnzend. 'Waarschijnlijk rent ze gillend weg als ze jou ziet,' zegt Chaz. 'Nietes,' zegt Ryan. 'Welles.' 'Nietes.' 'Welles.' 'Nietes.' Zo gaat het door totdat we bij mijn huis zijn. We zeggen gedag en ik loop naar binnen. 'Oh jongen, je bent helemaal nat!' roept mijn moeder. 'Heb je haar nog gevonden?' Ik schudt triest mijn hoofd, waardoor de spetters rondvliegen. Ik loop naar boven en trek snel droge kleren aan. Dan start ik mijn laptop op en laat overal een berichtje achter of iemand Faith heeft gezien. De regendruppels tikken tegen het raam en ik vraag me af of Faith onderdak heeft.

??? pov:

...


oehhhhh ben ik gemeen ik wou ff zegge dat ik jullie heeeeel lief vind. en dat ik heeel veeeel houd van kudo's/reacties/andere troep. en dat ik zo snel mogelijk een nieuw hoofdstuk maak als mijn inspiratie het toelaat je kunt mijn inspiratie ook helpen met ideeën (!hinthint!)