Foto bij #1. - HOOFDSTUK 1

Edit: Nu ik het verhaal zelf herlezen heb tot en met deeltje #110, heb ik gemerkt dat er dingen zijn die ik zelf wil veranderen. Ik wil ergens een hoofdstuk toevoegen, of stukken herschrijven, maar dat zal pas gebeuren als dit verhaal volledig af is. Persoonlijk vind ik nu zelf dat de eerste paar hoofdstukken misschien te snel gaan, op de een of andere manier, maar laat dat je alsjeblieft niet tegenhouden, cause it'll only get better. We zijn tenslotte ook al 2 jaar verder en dat kan mijn manier van schrijven alleen maar goed gedaan hebben, I guess. Enjoy.

Ik herinnerde de woorden van de man aan de ingang vaag in mijn achterhoofd. Hou het goed bij, misschien win je straks wel een van onze hoofdprijzen. Ik had kort geglimlacht naar de man en had het kleine, rechthoekige oranje papiertje in de achterzak van mijn short gestoken voordat ik de festivalweide betrad. Het was vakantie, snikheet en bovendien hadden mijn beste vriendin en mijn ouders samengelegd om mij dit cadeau te bezorgen. Een weekend op deze weide en dat om mijn favoriete band aan het werk te zien. Ik vond het fantastisch!
Het duurde even voor ik doorhad dat het oranje papiertje in mijn hand plots erg belangrijk was geworden. Ik stond in een juichende menigte, zo ongeveer op de vierde rij van podium. Ik zweette me kapot en mijn keel was kurkdroog van het zingen. Ik bleef staren naar het getal voor me. Tegelijkertijd hoorde ik hoe de zeemzoete stem van Bill Kaultiz voor de zoveelste keer een rij cijfers opsomde. "Wie dit nummer heeft, kan zich na de show melden en verkrijgt zo een backstage-pass." Meisjes schreeuwden luidkeels om zijn aandacht te trekken, anderen daarentegen vloekten. Hoe vaak hij ook de cijfers herhaalde, steeds kwamen ze een voor een overeen met wat op het oranje papiertje stond. Ik schudde mijn hoofd hevig heen en weer toen ik besefte wat dit betekende. "Chaya, wat krijg jij nu weer?" Ik zag de geïrriteerde blik van Ashley. Ik nam haar armen stevig vast en schudde haar hevig door elkaar. Doordat het onmogelijk was om een woord uit te brengen, hield ik het lotje voor haar ogen. Ze keek me met een vragende blik aan. "Meen je dat?" Haar ogen werden, net zoals de mijne, meteen groter door de opwinding.


Verder of niet?

Reageer (5)


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen