[6.6] Mysterious Person

Als ik zie dat het geen dier is, maar een mens, ben ik meer op mijn hoede. De persoon merkt me ook op. Misschien had ze dat al eerder gedaan. Ik herken haar. Ik heb haar eerder gezien. Ik kijk verbaasd op naar haar. Een verbaasde blik krijg ik teruggeworpen. Ze bukt een beetje om dichter bij mij te komen. Ik vertoon geen angst. Integendeel, haar uitstraling zorgt voor rust en kalmte. Haar mond opent. “Ik had Kiara verwacht.”

“Hier is ze.” Hoor ik achter me. Kiara trekt me achter haar terwijl de vrouw zich terug recht. “Wat moet je?” Vraagt Kiara vol afschuw. Hebben deze twee een verleden met elkaar? “Dat weet je best Kiara. Heb je een nieuwe rekruut? Wat is haar naam?” Haar zoete stem betovert me. “Dat gaat je dus totaal niets aan.” Reageert Kiara lichtelijk boos. “Ze is nieuw. Je hoort geen nieuwe engelen te rekruteren. Er zijn er genoeg. Dat weet je best. Straks is de balans verstoord. Je wil toch niet dat wat 800 jaar geleden gebeurt is, zich herhaalt.” Haar wondermooie ogen zijn op mij gericht.

Ik durf niets te zeggen. “Laat ons met rust.” Antwoord Kiara bitter. “Voor nu. De laatste woorden zijn nog niet gesproken. Er zijn nu teveel. Als je niet snel reageert, weet je wat de consequenties zijn.” Ik snap er niets van. Wat is er aan de gang? “Had ik mijn wapens bij me, zou je niet meer rechtstaan.” Kiara lijkt de woorden wel als vuur te spuwen. “We zullen zien, Kiara. Tijd zal ons nog samenbrengen.”

De vrouw ontpopt haar vleugels en kijkt ons nog eens aan. Ze kijkt naar de lucht en begint te vliegen. Weg is ze. Het laatste dat ik zag waren haar mooie zwarte haren die wapperden door de wind. Sterk in contrast met haar parelwitte vleugels.

Dit was Sarah.