Chapter 16. There's nobody standing outside, for me, to catch me when I fall

??? pov:

Het getik van de klok is het enige geluid dat de ruimte vult. Naast mijn langzame ademhaling dan. Dit soort dingen doet me niks meer. Ik heb het al zo vaak meegemaakt. Ik denk na wat er gebeurt als ze het huis binnenkomen. Waarschijnlijk word ik weer overgeplaatst. Weer bij mensen. Weer dit. Ik schud verwoed mijn hoofd. Niet weer. Ik wil dit niet meer. Ik spring op en pak snel wat spullen in. Dat zijn dus twee shirts, een paar broeken en mijn gitaar. Ik kijk nog één keer achterom. Dan ren ik het huis uit.

Justins pov:

'Doh, mijn zus moet alles weer verpesten,' zucht Christian. 'Nou, we weten in ieder geval waar ze woont,' zegt Chaz. 'Ja hallo, denk ff na! zullen ze ons naar binnen laten?' roep ik. 'Nee, maar dat hoeft niet te betekenen dat we niet binnen kunnen komen,' zegt Ryan geheimzinnig. 'Oke, wat is je plan?' Nadat Ryan zijn plan heeft uitgelegd om als spionnen langs een kort te kruipen en zo binnen te komen nadat iemand dan eerst online de beveiliging had uitgeschakelt, komt Christian met een idee. 'we kunnen ook gewoon over het hek klimmen en hondensnoepjes rondstrooien. Overdag staat de beveiliging niet aan, behalve als iedereen weg is.' Ryan kijkt hem aan. 'Da's ook een optie maar het ziet er wel minder stoer uit, en als Justin indruk wil maken kun je het beter op mijn manier doen.' 'Als je met een gebroken nek wil hebben en als hondenvoer wil eindigen, ja,' zegt Chaz spottend. 'Dussss, we gaan voor Chris' plan?' vraag ik. Iedereen knikt. 'Nou, dan gaan we toch!' Met z'n allen lopen we naar buiten, naar het huis van de Oakhams. Dat is niet zo heel ver lopen vanaf mijn huis. 'Het hek staat open,' merkt Chaz op. 'Hoeven we tenminste ook niet over het hek,' pest Ryan Chris, nog steeds beledigt dat zijn plan het niet was geworden. We sluipen zachtjes naar binnen, zodat we niet gezien worden. Ik open voorzichtige de voordeur, maar het blijft doodstil. 'It still, too still,' zegt Chris. Ryan en Chaz grinniken en we lopen verder naar binnen. 'Ik moet naar de wc, ben zo terug,' zegt Christian en hij loopt richting een deur waar "Badkamer" opstaat. Waarschijnlijk omdat dit huis zo groot is dat ze het anders niet kunnen vinden. Dan horen we een harde schreeuw uit de badkamer komen. 'Christian!' We rennen snel naar binnen. Chris staat bibberend op zijn benen, zijn ogen zijn vochtig en groot en hij staart naar iets. Ik volg zijn blik en kom uit bij het bad. Daar ligt in haar eigen bloed een vrouw. Haar ogen zijn uitgestoken en haar buik is opengehaald waardoor al haar ingewanden eruit komen. Ik voel me misselijk worden. Ergens tussen het bloed en de ingewanden herken ik mevrouw Oakham. Ik pak Christian vast en trek hem mee naar de gang. Hij is snel gaan ademen en tranen glijden over zijn wangen. Ryan en Chaz komen ook de badkamer uit, verward en angstig. 'Maar waar zijn Faith en die vent dan,' zegt Chaz met een hese stem. 'Weet ik niet. We moeten naar buiten en de politie bellen,' weet ik uit te brengen. Ik trek Chris mee naar buiten en Ryan belt de politie. Chris klampt zich dicht tegen me aan. Hij blijft drie jaar jonger, en een jongen van dertien hoort dit niet mee te maken. Niemand hoort dit mee te maken. 'J-Justin... Oakham.. dood.. ogen... bad... Faith...' 'Sst, ik weet het. Het komt allemaal goed.' Ik maak me intense zorgen over Faith. Wat als ze er niet meer is? Dat ze haar ook hebben gevonden? Dan zie ik haar nooit meer. Nu begin ik ook met Christian mee te huilen. Dit is erger dan een horror. Ik kan goed tegen horrors, nooit problemen mee gehad. Ik heb de meest gruwelijke moorden gezien. Maar dit... De roestige geur van bloed blijft in mijn neus hangen en het verminkte gezicht van de vrouw komt niet meer van mijn netvlies af.