5.3 It's raining, raining again

Eindelijk was het zover. Het verlossende woord van de conciërge dat we naar huis mochten gaan. Eindelijk! Eindelijk! Eindelijk! Dan kon ik douchen en op mijn kamer zitten mokken. Gelukkig kwam pap ’s avonds laat pas thuis van zijn werk. Ik rende (in mijn opgedroogde modder kleding) naar buiten nadat ik mijn spullen had gepakt. Nee. Dit meende je niet. Het regende… (Wat een absoluut wonder was in Forks) En ik moest met de motor naar huis. Yay? Mijn dag kon niet erger worden. Ik was – een waarschijnlijke – vriendschap misgelopen, constant ruzie met haar en een klote weddenschap veroorzaakt. En dan kreeg ik waarschijnlijk (nee, ik wist het wel zeker) een preek van pap. Ge-wel-dig.
Ik stapte op mijn motor en scheurde naar huis boven het toegestane snelheidslimiet. Het was een kort ritje en ik voelde de opluchting door mijn aderen stromen toen het huis in zicht kwam. Het was nu al vertrouwd. De garage, de bomen, de voor- en achtertuin, mijn auto en natuurlijk paps auto. De… WOW! Wat deed paps auto op de oprit? Angstig parkeerde ik de motor in de garage en liep naar de voordeur. Zo stil mogelijk glipte ik naar binnen, maar ik was al ontdekt.
“ALLIANCE CARTER!” schreeuwde de woedende stem van pap vanuit de keuken. “HIERKOMEN!”
Zachtjes jammerde ik en ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Natuurlijk was hij ingelicht en natuurlijk zou hij me nu een ellenlange preek geven en me straf geven. Met lood in mijn schoenen liep ik naar de keuken toe. Pap zat aan tafel met een serieuze blik, gemengd met een boel woede. “All, wat had je me beloofd? De directeur belde. Ik heb het hele verhaal gehoord! Op je eerste dag heb je een paar keer gevochten en meteen straf! Je zou het niet doen. Ik dacht dat je veranderd was en niets meer zou uithalen, omdat je je vrienden niet meer had om daar de streken mee uit te halen. Fout gedacht dus. Ik geef je huisarrest. Ik pak de laptop af, en ik breng je naar school en ik haal je weer op. Verder spreek je met niemand af na schooltijd of het moet iets met school te maken hebben.”
Met grote ogen keek ik hem aan. Dat kon hij niet menen. Heel even sloot ik mijn ogen en zuchtte diep. Het was mijn schuld. “Best,” mompelde ik en ik draaide me om om me vervolgens uit de keuken te benen.
“Wat?” klonk er verbaasd achter me. “Krijg ik geen lading vloekwoorden over me heen? Geen geschreeuw? Helemaal niets?”
“Nee,” antwoordde ik kortaf en rende naar boven om daar de rest van de dag niet meer vanaf te komen.

De volgende ochtend stapte ik bij mijn vader in zijn politieauto. Yeah, niets opvallender dan een vader die agent was en je bracht met zijn politieauto. Die kinderen op Forks High kregen nog een hartaanval dat ik een bulldozer als vader had, ofzo. Oké, teveel fantasie. Als eerste had ik Frans vandaag. Iets wat ik zó leuk vond. Hallo, wat moest ik in Frankrijk? Zij leren maar Engels. Net zo makkelijk. De rit naar school verliep langzaam en pijnlijk. Pap wilde constant iets zeggen, maar kreeg het niet uit zijn keel. Leuk.
“Geen gevechten vandaag.” Pap greep mijn arm voordat ik uit de auto bij Forks High kon uitstappen.
“Je hebt geluk. Door een weddenschap moet ik me inhouden.” Ik gaf hem een sarcastische glimlach. “Ook mijn schuld. Het gaat lekker hier.”
“Weddenschap?” Niet begrijpend keek pap me aan.
“Leg ik later wel uit,” mompelde ik en ik duwde de portier open. Met een klap deed ik hem achter me dicht en gooide mijn tas op mijn rug. Zonder om te kijken ging ik naar binnen. Op dat moment ging de bel. Nee, hè! Ik trok een snelle sprint naar mijn kluis, pakte snel mijn spullen en rende naar mijn klas Frans. Toen ik bij het lokaal aankwam, bleek de leraar zelf er nog niet te zijn. De klas was al helemaal vol en iedereen was een beetje aan het klooien. De leraar was vast een slechte leraar die niets in de hand kon houden. Grappig, dat soort leraren had ik allang weggepest. Iedereen in het klaslokaal keek me met een angstige blik aan en draaiden van me weg. De lege plekken naast een persoon werden bezet gehouden. Waren ze nou… bang voor me? Wauw, dat was nieuw. Zonder ze nog een blik waardig te keuren ging ik ergens midden in de klas zitten waar nog twee lege tafels stonden om te bezetten. Paloma zat alleen achterin uit het raam te staren. Voor haar zaten twee jongens. Eén daarvan was gigantisch. De jongen naast hem (bij het raam) dook angstig weg bij hem. Tragisch. Zo eng was die jongen toch ook weer niet? De laatste leerlingen kwamen binnen gespurt en gingen naast hun buurman of buurvrouw zitten.
“Bonjour!” Een kleine, gedrongen man met een (geloof het of niet) Frans snorretje en een grote Spongebob bril (wanneer Spongebob gaat kwallenvissen) op kwam binnen gelopen. In een hele vrolijke bui. Open, maar toch in zijn eigen wereld. Zo’n leraar kende ik nog niet. Was die moeilijk weg te pesten? Nee, Alliance, houd je in. Doe het voor je vader.
De klas mompelde bonjour terug en ging weer verder met waar die bezig was.
“Vandaag hebben jullie geen boeken nodig! Vandaag gaan we gesprekjes voeren! Is dat niet leuk?!” Euforisch keek het mannetje rond in de klas. Hij kneep zijn gespleten ogen nog verder dicht en keek goed rond. “Alliance en Paloma, ga naast elkaar zitten. Zonder partner komen jullie er niet.”
De klas was plotseling helemaal stil en de gespannen sfeer was niet om te houden. Ik haalde kort mijn schouders op met de weddenschap in mijn achterhoofd. Ik stond met een ruk op en baande me een weg naar achterin de klas. Ik plofte naast Paloma neer en gunde haar geen blik waardig. Zij nam ook niet de moeite om even op of om te kijken.
“Dit keer gaan we gesprekjes voeren over bij de dokter dat je iets hebt,” zei de man alsof het een ernstige zaak was. “Ik deel even de kaarten uit zodat jullie kunnen beginnen. Ik loop regelmatig langs om te kijken hoe jullie het doen.” De leraar deelde de kaartjes uit. Hij schoof één voor me en verveelt pakte ik hem op.
“Laten we maar beginnen,” mompelde Paloma verveeld en ze pakte het kaartje op. “Ik ben de dokter, jij bent het slachtoffer.”
Ik knarsetandde geïrriteerd, maar wist me er doorheen te slaan. “Best.”
“Jij begint,” zei Paloma zonder een blik op me te werpen.
“Bonjour,” snoof ik toen ik zag op het kaartje dat je moest groeten.
“Bonjour, je peux vous… aider?”
“Oui, j’ai mal à la tête.” Ik probeerde een grijns in te houden.
“Qu’est-il arrivé?” vroeg Paloma terwijl ze me achterdochtig opnam.
“J’ai vu ta tête,” probeerde ik zo serieus mogelijk te zeggen.
Paloma snoof geïrriteerd en wierp een blik op haar kaartje. “Il faut garder lel it et surtout pas de revenir.” Ze balde haar vuisten.
“Ah, notre petit docteur un peu grincheux?” vroeg ik spottend.
Paloma vloog overeind en wilde haar vuist in mijn gezicht planten, maar iemand hield haar razendsnel tegen. De grote, brede jongen hield haar nu onder zijn oksel alsof hij boeken vast had.
“Denk even aan die weddenschap dames,” zei hij berispend. “Slaafjes worden van leraren en conciërges lijkt me niet een leuke vrije tijd besteding.”
Paloma en ik keken hem even aan.
“Bedankt,” mompelden we tegelijk. Wauw, onze reddende engel. En niemand had iets gemerkt. Alhoewel, zo deden ze zich voor. Misschien waren ze bang dat zij nu de klappen kregen. Haha, dat zou leuk zijn. Oké, andere gedachten, andere gedachten. Straks kon ik mijn agressie kwijt met gym. Dat werd zeker leuk.