2.1 Dag Één; België

Stipt half acht de volgende ochtend zaten Kirsten en Jolien aan de ontbijttafel. Natuurlijk was er van de drie jongens nog geen spoor te bekennen, dus begonnen de meisjes alvast met eten. Welgeteld zeven minuten en achtendertig seconden later kwamen de drie jongens aangedruppeld. Slaapdronken namen ze één voor één een bord cornflakes en namen ze plaats aan tafel.
‘Goedemorgen’, begroette Del opgewekt de twee meisjes, waarna hij Jolien een lief kusje op de wang gaf en naast haar ging zitten. Verbijsterd keek Kirsten de twee klojo’s voor zich aan. Gisteren was Del nog een wandelende zombie en nu is hij ineens beste vriendjes met Jolien? Hoofdschuddend concentreerde Kirsten zich weer op haar bord, zodat ze in rust verder kon eten.
‘Jullie zijn te laat’, zei Jolien zonder op te kijken. Een stukje croissant vloog vervolgens vliegensvlug haar mond in.
‘Weet ik,’ antwoordde Eric chagrijnig, ‘Del heeft anderhalf uur voor de spiegel gestaan, zodat zijn haar zeker perfect zou liggen.’
‘Je overdrijft,’ zei Del, waarna hij Eric een kwade blik schonk, ‘zo lang was het niet.’
‘Zeker wel, zelfs tien minuten langer, ik heb het getimed’, kirde Jason terwijl hij een lepel cornflakes in zijn mond duwde.
‘Nog nooit moest zijn haar zo perfect liggen. Nu we een keer vroeg moeten opstaan, is het meteen van wereldbelang’, knorde Eric verder. Kirsten gniffelde even, arme jongens. Ondertussen at Del blozend in stilte verder terwijl Jolien hem vertederd aankeek.
‘Dan ben je wel vroeg opgestaan, lijkt me,’ zei Jolien na enkele minuten stilte, ‘héél vroeg.’
‘Eh… Ja, best wel’, bloosde Del, waarna hij zo snel mogelijk zijn mond vol cornflakes propte, zodat hij niet verder zou kunnen praten. Wat was het toch een schatje.

Een half uurtje later vertrokken ze met z’n allen richting Trixx, de plaats waar het eerste concert plaats zou vinden. Het was een best wel grote en bekende zaal in Antwerpen, maar de tickets waren na drie weken al uitverkocht. Dit hadden de jongens nooit verwacht, maar ergens was het ook wel logisch, aangezien ze nooit eerder in België opgetreden hadden en steeds meer bekendheid verworven. Deze keer zat Kirsten achter het stuur,met Jolien naast zich als ‘navigatiesysteem’. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat Jolien zou rijden, maar omdat ze ’s ochtends geen koffie had gedronken, trilden haar handen een beetje. Het was maar een kwartiertje tijden, maar toch wilde Jolien het risico niet nemen om zelf te rijden.
‘Hier rechts?’ vroeg Kirsten, wanneer ze een kruispunt tegenkwamen. Jolien knikte even staarde geconcentreerd voor zich uit.
‘Volgens mij… Zijn we er!’, riep ze vrolijk uit, wanneer ze het Trixx logo in de verte zag opdoemen. Meteen schrokken de stille jongens uit hun gedachten op en keken bewonderend naar de dichterbij komende zaal.
‘Ziet er goed uit’, zei Eric goedkeurend. Jolien glimlachte even, ze wist wel dat de jongens deze zaal leuk zou vinden. Emilie Autumn’s eerste Belgische concert had immers ook op deze plaats plaatsgevonden. Aprella Zappa-Barbella, één van Emilie’s Bloody Crumpets, en haar man David Stoupakis waren zelfs goede vrienden van Eric en de andere twee jongens.
‘Jolien, waar is de artiesteningang?’ vroeg Kirsten, niet goed wetend waar ze de auto naar toe moest rijden. Jolien keek even op het papiertje dat ze bij had en wees snel de weg.