The never ending Space. [ 2 ]

Hij stond op, en merkte dat hij kon staan op het niets dat hij zag. Hij besloot een stukje te lopen, want anders zou hij de weg naar huis helemaal niet kunnen vinden, dacht hij zo.
Hij liep, en hij liep, tot hij opeens een lichtpunt zag. Hij kwam alsmaar dichterbij en zag dat hij voor een deur stond. Nou ja, een deur kan je het ook niet echt noemen. Het was meer een soort gat in een zwarte muur. Hij stapte erin, en voelde dat hij opeens de lucht in werd geslingerd. Toen hij op de grond viel, moesten zijn ogen even bijkomen van het felle licht. ,,Waar ben ik in hemelsnaam?’’ zei hij tegen zichzelf. Hij stond op, en begon de omgeving te verkennen. Het was echt enorm. Overal zag hij deuren, ramen en kasten, maar door de ramen kon hij niks zien. Het was helemaal zwart.

Uiteindelijk bedacht hij dat het een droom móest zijn, anders kon niet. Hij kneep zichzelf, ging op zijn hoofd staan, sloeg met zijn hoofd tegen de muur, maar hij werd niet wakker. Het moest dus wel echt zijn.
Hij besloot op goed geluk een deur te nemen, en kwam terecht in een bos, een prachtig mooi bos was het, met de grootste fruitbomen die je je kan bedenken. Hij wou eigenlijk terug, want het bos was zo perfect, dat het gewoon eng werd, maar de deur was verdwenen. Hij zat dus opgesloten in het bos en kon niks anders doen dan de boel verkennen.