Hoofdstuk 1

Plotseling hoor ik Gilberts stem me roepen.
"Hey Eostre!Heb je even tijd? Kom even naar buiten, ik heb een boodschap voor je!" Zuchtend sta ik op en knik naar Leyna. "Eostre, zo noemen de Duitstaligen me. Ik ga even Gilbert kalmeren, ik ben zo terug." Dan wend ik me tot The Netherlands. "Mag hij binnenkomen of niet?" Hoewel the Netherlands zucht stemt hij toch toe. "Je gaat je gang maar, maar maak geen wereldconferentie in mijn huis!"
Ik knik bescheiden en loop weg, naar de deur.
Gilbert staat in de tuin, ongeduldig te wachten.
"Hey Gil! Wat is er? Ik heb niet zo heel veel tijd, ik heb bezoek..."
"Ohja, die Leyna zeker? En, hoe is ze? Vast niet zo leuk als ik zeker?"
"Begin je weer... Nou kom maar binnen, dan kan je het zelf zien, maar wat is er nou aan de hand?"
"Oh... Ik moet je een bericht doorgeven van Hungary, omdat ze me anders met een pan gaat slaan, maar dat kan wel wachten."
"Okay, kom binnen." Ik gebaar naar de deur en ga hem voor.
"Eh? Vindt The Neterlands dit wel goed? Ik heb het idee dat hij niet echt gek op me is..."
"Ja ,ik heb toestemming om je mee te nemen."
"Okay! Zalig!"
"Kom nou maar gewoon verder"
"Kesesesesesese."
Dan volgt hij me, dat hoor ik aan de deur die dichtvalt.
We lopen samen de woonkamer in en ik stel Gilbert voor aan Leyna.
"Leyna, dit is Gilbert, of Prussia, net hoe je hem wil noemen."
Leyna knikt.
"Aangenaam."
"Kesesesesese! Jetzelfde?" is Gilbert zijn antwoord, alsof hij niet gewend is dat mensen aangenaam zegen wanneer hij aan hen voorgesteld wordt. Dat zal ook wel niet, want er zijn maar weinig landen blij met hem.
"En ik ben GilBird aan het vergeten!" zeg ik wijzend op het kleine gele vogeltje op Gilbert zijn hoofd.
"Ja,je vergeet zomaar mijn leuke Gilbird!"
"Sorry, gil."
"Al goed."
Leyna kijkt van de een naar de ander, met een blik vol onbegrip. Wanneer ik dat opmerk vraag ik haar wat er is. ze haalt haar schouders op.
"Ik vroeg me gewoon af waar Prussia eigenlijk licht..." Ik kijk naar Gilbert, dat kan híj beter zelf vertellen. Hij begrijpt de hint en begint te vertellen: "Tegenwoordig woon ik bij West in huis, maar vroeger was ik een rijk ten oosten van Duitsland. En op een dag zal Pruissen weer bestaan!"
"Natuurlijk," knik ik "Met West bedoelt hij trouwens Ludwig, Germany"
"Ah, ik vroeg het me gewoon af."
"Natuurlijk, natuurlijk, dat zou ik ook doen als ik het niet wist."
Op dat moment komt Arthur de kamer in met een dienblad en ik grinnik.
"En, houd je van scones? Als je er niet gek op bent zou ik ze niet eten..."
"Oh,tja... Ik heb net bij Belgium geluncht, een beetje veel en wat laat voor mijn doen, dus ik hoef helemaal niet te eten op het moment!"
Ik zou willen zeggen: 'Dat is ook veiliger, je kent Englands scones nog niet', maar ik eet ze zelf ook, en Arthur staat erbij, dus dat zeg ik maar niet.
Nu Gilbert Arthur ziet komen,verschuift hij ongemakkelijk. Hij en England hebben een wat minder prettige geschiedenis samen, met verkeerd lopende bondgenootschappen en dergelijke (zie aflevering 65 van hetalia!). Jij zegt niets, maar wanneer Arthur hem uit beleefdheid thee aanbiedt, slaat hij dat toch maar af. Er zijn maar weinig andere landen die van Engelse thee houden. ook dat is vreemd aan mij, ik heb alles leren eten(en drinken) waardoor ik dus bij iedereen gezellig mee kan eten. Maar ja, wat kan ik ook anders?
Ik moet de rest wel te vriend houden, want omdat ik geen land ben, ben ik in deze wereld heel zwak. Een granaat in mijn mond laten ontploffen zou ik nooit overleven, net zomin als per ongeluk een bom op mezelf gooien. Ook is het zo dat alleen al het geslagen worden door een land als Amerika al mijn botten zou kunnen breken. Ook Arthur is zoveel sterker dan ik ben, niet zozeer fysiek, maar enkel al het feit van wat hij is maakt hem krachtig.
Soms ben ik echt vreselijk jaloers op mijn vrienden omdat zij zo zijn, maar soms ben ik ook blij dat ik niet zo ben. Al de problemen die zij hebben, zal ik niet hebben.