Ch. 40 Verleden

Op de foto staan de ouders van Elizabeth

ELIZABETH POV

Mijn blik is naar de hemel gericht. Slapen kan ik niet, ik ben gewoon wakker. Niet ziek ofzo als je dat moet denken. Maar ik zit gewoon met te veel gedachten, gedachten waar ik eerst vanaf moet raken voordat ik rustig kan slapen. De maan staat helder aan de hemel, geen enkele wolk. De natuur heeft me altijd al geboeid. Als er vroeger een onweer was kroop ik op de schoot van mijn vader om er naar te kunnen kijken. Lichtjes zie je al wat sneeuw vallen. Overmorgen begint de kerstvakantie. De tijd gaat gewoon veel te snel, je doet een seconde je ogen toe en er is al weer een week om. In mijn gedachten vliegen veel dingen heen en weer.

De zon komt stilaan naar boven. ‘Al wakker?’ een hand wordt op mijn schouder geplaatst. Haar blonde haren vallen voor haar gezicht, met haar hand duwt ze die terug achter haar oor. ‘Ja’ ze steekt haar hand uit. Haar hand voelt zacht als ik ’t aan raak. Samen met haar vertrek ik, als we klaar zijn, naar de grote zaal. Annabel is haar naam, ze is het populairste meisje van huffelpuf. Ze heeft glanzend, blond haar dat altijd goed ligt, haar ogen zijn felblauw en hebben altijd een schittering er in. Elke jongen aanbid haar. Zelf heeft ze dat niet door. ‘Wie we daar hebben’ een jongen met een zware stem komt naast ons zitten. Carlo’s haar hangt warrig voor zijn ogen terwijl hij druk in gesprek is met Annabel. Hij is waarschijnlijk de enige jongen van heel huffelpuf die niets voor haar voelt, alle andere jongens beginnen te kwijlen als ze langs loopt. Alleen hij niet. Nogal logsich want Annabel is Carlo’s nicht. Het zou nogal vies zijn als ze iets samen zouden krijgen.

De tijd verstreek snel, het ene moment zaten we nog in de lessen en het andere moment waren we al op weg naar huis. De trein rijdt daverend over de sporen. Het boek dat ik vast heb kan mijn gedachten er niet bij houden, mijn ogen vliegen rond de coupé en belanden uit eindelijk aan het raam, de groene landschappen razen voorbij. Het ene na het andere. Waarom probeert iedereen die natuur toch weg te krijgen? Zodat ze overal grote appartementsblokken kunnen zetten? Grote winkelcentra’s openen? Vinden ze dat dan belangrijker dan de aarde en de natuur? Ik zucht, ik zal die mensen toch nooit begrijpen. ‘Kom binnen’ ik weet dat Carlo voor de deur staat en net wou kloppen. Ik weet ook dat hij nu naast mij is komen zitten. ‘Ik vind het echt niet grappig meer’ ik draai mijn hoofd naar hem om. Hij kijkt recht in mijn ogen. ‘Wat vind je niet meer grappig?’ ‘Dat’ ‘Wat?’ ik kijk hem niet begrijpend aan, hij zucht. ‘Dat je alles weet, dat je bijvoorbeeld wist dat ik ging kloppen op de deur’ een klein glimlachje verschijnt op mijn gezicht. ‘Daar zal je toch moeten leren mee leven’ hij lacht. Ondertussen slaagt hij zijn arm rond mijn schouders heen, mijn hoofd laat ik op zijn schouder rustene. Het boek dat ik vast heb is al verhuist naar de overstaande bank. Hij ademt regelmatig in en uit. ‘Wat gaan we straks doen als we thuis zijn?’ ik hef mijn hoofd op zodat ik zijn gezicht kan zien. Ik vind het makkelijker om met iemand de communiceren als ik zijn of haar gezicht kan zien. ‘Wat je wilt. Mijn ouders zijn niet thuis’ ik knik. Dat heeft hij vorige week nog wel verteld. ‘Dat wist je niet meer he?’ een blos kruipt via mijn hals omhoog om op mijn wangen te blijven zitten. Zo blijven we rustig zitten.

‘Papa stop’ lachent lig ik neer de in de zetel. Mijn vaders handen kietellen me overal. mijn moeder staat tegen de deurpost geleund met een grote glimlach ons te bekijken. Papa pakt me op en laat me door de kamer vliegen. ‘Kijk mama ik vlieg’ mama lacht, haar witte tanden lacht ze blood. Dat was mijn laatste Kerstmis die ik met mijn moeder deelde.Ik heb vroeger afscheid van haar moeten nemen dan de andere.

‘Lieve, lieve Elizabeth,’ mijn tranen lopen al over het papier heen, ‘je moet weten dat ik heel erg veel van je houd. En dat zal ik dan ook altijd doen. Maar je kent de geschiedenis van onze familie, je vond de verhalen als kind zo mooi. Dus je wist dat er ooit een einde aan zou komen. Je wis dat ik er ooit niet meer zou zijnd. Dat dat later ook bij jouw kinderen gaat gebeuren. Net zoals ik weet wat jij nu voelt, omdat mijn moeder, jouw oma, net hetzelfde is ondergaan als mij, ik weet dat je heel verdrietig bent nu. Je vader staat klaar voor je, mijn spullen zijn allemaal voor jou. Ze zijn opgeborgen in een doos in de kast, het is niet veel maar het is iets. Ik ga je ontzettend hard missen. Kusjes mama’ nu houdt ik het niet meer. Als een klein bolletje leg ik me op mijn bed, de brief dwarelt van mijn bed op de grond, de traren stromen over mijn wangen, het dekbed is nat. De deur gaat piepend open. ‘Gaat ‘t?’ mijn vaders hoofd steekt tussen de deurpost en de deur zelf in. Met mijn rode ogen kijk ik hem aan. Sussend neemt hij me in zijn armen en wiegt me heen en weer. Stilletjes komen er woorden over zijn lippen heen. Een slaapliedje is hij aan het zingen, het slaapliedje dat ik nooit van mijn leven wil vergeten. Mijn rode ogen sluiten zich zachtjes, stilletjes leg mijn vader me op mijn bed en verlaat dan de kamer. De dromen van die nacht kan ik me niet herinneren, ze zijn zwart en wazig. Mijn vader is waarschijnlijk de enigste die me op dat moment begreep, daarna kwamen Winter, Sky, Faith en Blue. En toen wist ik dat ik niet alleen was, dat er echt mensen waren die me begrepen.

De dag dat mijn vader stierf had ik enkel Winter, Sky, Faith en Blue nog. Mijn verdriet was even erg als toen mijn moeder stierf, allebei waren ze even belanrijk voor mij en betekende ze even veel in mijn leven.

Een traan valt mijn op schoot. Carlo zegt niks, hij weet aan wat ik denk nu. Wijselijk houdt hij zijn mond, het enige wat hij doet is me steviger vast pakken. De tranen lopen geruisloos over mijn wangen en spatten in duizende druppels kappot op de vloer.