~13

De blondine kijkt me aarzelend aan met zijn bloedrode ogen. Even sluit hij zijn ogen en denkt na. Wanneer hij zijn ogen weer opent, heeft hij ook zijn klauwen getrokken. Ik raak een beetje in paniek en deins achteruit. Hij is veel beter gevoed dan ik ben, en daardoor dodelijk gevaarlijk. Ineens schiet hij naar voren en voel ik en enorme pijnscheut onder mijn ribben. Als ik naar beneden kijk zie ik zijn klauw zitten. Ik snak naar adem. ‘Het spijt me Kira, ik mag geen risico nemen.’ Zo snel mogelijk trekt hij zijn klauw uit mijn lichaam en legt me voorzichtig op de grond. Alsof hij me geen pijn meer wil doen. Ik kijk hem aan en wacht tot mijn wonden helen. Ze helen alleen niet. Opeens hoor ik een diepe grauw en een harde klap. Ik sluit mijn ogen en wacht. Wacht tot alle energie uit mijn lichaam verdwijnt. Voorzichtig wordt mijn mond opengedaan en er word iets warms in gegoten. Door de smaak weet ik gelijk wat het is en ik probeer het wanhopig uit te spugen. Maar mijn redder doet er alles aan om dat tegen te gaan. ‘Opdrinken, het zal je goed doen.’ Ik schud mijn hoofd. Ik wil het niet, ik wil het niet doorslikken. ‘Dan moet je het zelf maar weten.’Genadeloos wordt mijn neus dichtgeknepen en daarmee mijn enige lucht toevoer. Zo snel mogelijk slik ik het bloed door en ik kom hoestend overeind. ‘Als je dat nog eens doet, vermoord ik je.’Hijg ik. Ismael reageert niet. Hij staat voorovergebogen, in aanvals positie. Zijn tegenstander grauwt nog harder dan hij. Even kijk ik naar mijn lichaam en zie dat de wond weer geheeld is. Snel kom ik overeind en zie nog net hoe Ismael naar Ilias uithaalt. Hij mist gelukkig. ‘Stoppen jullie twee!’De blondines kijken me verbaast aan en stoppen. Zonder iets te zeggen, ga ik tussen de twee in staan. Mijn rug is naar Ismael gedraait, want ik vertrouw hem het meest. Ilias´ mond zakt open, als hij me ziet staan en knielt. Hij kiest eieren voor zijn geld, omdat wij met z´n tweeen zijn. Ik ben me vreselijk bewust van mijn roodgloeiende ogen en van mijn met bloed besmeurde jurk.‘Ik... U.. Het spijt me. Ik wist het niet.’ Ik kijk Ilias aan, zijn ogen gevuld met angst. Ik lach erom. ‘Ik bijt je niet, hoor. Dat had Shin je toch al verteld?’ Ilias kijkt op en lacht aarzelend. ‘Ken jij hem?’ Fluistert Ismael. Ik knik en kijk hem aan. ‘Je kunt wel gaan. Ik red me wel.’ Ismael aarzelt. Hij vertrouwt het overduidelijk niet. ‘Nog voor het eind van de eeuw alsjeblieft.’ Ismael rolt geirriteerd met zijn ogen en kijkt nog een keer naar Ilias. Daarna kijkt hij me diep in mijn ogen. Doe in godsnaam voorzichtig. Ik knik en zodra Ismael weg is, komt Ilias overeind. Hij loopt op me af. Een rilling gaat door mijn ruggengraat, als hij dichtbij me staat. ‘Ik denk dat wij wat moeten bespreken.’Ilias staat heel erg dichtbij en ik voel me er vreselijk ongemakkelijk onder. En hij lijkt het te merken. ‘Rustig maar, ik doe je niks. We zitten toch in hetzelfde schuitje? Ik bedoel, twee vampieren die vrienden willen blijven met mensen die nergens van weten, dat is toch een goede omschrijving van ons beide?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Ze weten meer dan je denkt.’ Ilias kijkt me gelijk nieuwsgierig aan en ik denk even na. Waar ben ik mee bezig, ik ken hem niet eens goed. ‘Wat bedoel je?’ Ik glimlach en besluit hem maar te vertrouwen. Ik wenk hem en begin rustig te lopen. Ilias komt snel naast me lopen. ‘Ze weten het van mij en ze accepteren het. Behalve Yu’s vriendin. Die heeft geen idee. En dat wil ik eingelijk zo houden.’ Ilias grinnikt. ‘Ja, Dia is nogal onnozel. Maar ze ruikt verdomd goed. Ik hoop voor haar dat ze me nooit in een donker steegje tegenkomt, want dan sta ik niet in voor de gevolgen.’ Ik lach en schud mijn hoofd. ‘Maar wat ik me nu afvraag: is er een tweede clan in LA, of ben jij gewoon alleen?’Ilias lacht en knikt. ‘Er is een tweede clan. En die is groot. We zitten verspreid over de hele stad.’ ‘En de leider?’ ‘Die zit in een buitenwijk.’ Ik knik kort als teken dat ik het begrijp. ‘En jullie?’ Ik glimlach. ‘Wij zijn maar met twintig en zitten helemaal niet verspreid.’ Ilias knikt en kijkt even twijfelend. Maar uiteindelijk stelt hij toch zijn vraag. ‘En hoe heb je de jongens leren kennen?’Ik kijk op. Waarom zou hij dat willen weten? ‘Gewoon, ik heb ze in Duitsland ontmoet. En toen werd ik vrienden met ze en met èèn meer dan vrienden.’ Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Waarom heb ik hem dat nou verteld? Ilias mond zakt open en hij staart me aan. Ik ben stil gaan staan en besef me, dat ik mijn eigen graf heb gegraven. Hij is een vampier, hij zal dit afkeuren en niet zo’n beetje ook. Maar Ilias blijft er heel rustig onder. Het lijkt wel alsof het hem weinig kan schelen. ‘Mag ik raden met wie?’ Ik kijk een beetje verbaast op en knik. ‘Met Yu?’ Ik knik nog maar eens, mijn woorden zitten vast in mijn keel. ‘Ah, dat verklaart zijn gedrag wel.’Ik haal onverschillig mijn schouders op. Tenminste, zo wil ik het laten lijken. Daarna loop ik verder. Aan de rand van de stad, waar onze wegen zich scheiden, pakt Ilias me bij mijn schouders. ‘We zitten hier beide in. Ik denk dat we beide buiten onze clan vallen. Als je ooit hulp nodig hebt, kom dan naar me toe, ok?’ Ik knik dankbaar en geef de blondine een hele dikke knuffel. Als we weglopen draait Ilias zich nog even om. ‘Ow, en Kira? Doe me een lol en eet wat. Ik ruik gewoon geen spoortje bloed. Dat vind ik dood eng.’ Ik kijk hem aan. ‘Het spijt me.’Ilias knikt en draait zich om. Ik draai me ook om en loop weg. Het spijt me Ilias, maar ik ga niet eten. Rustig loop ik door richting huis. Voor de deur hoor ik geroezemoes. Wat is er aan de hand?