Chapter 15. Green eyes, full of fear, sadness and pain

??? pov:

Christopher kijkt op van zijn krant. 'eindelijk, daar ben je!' Hij schudt met zijn vinger wat as van zijn stinkende sigaar. 'Het dienstmeisje is gister gebeten door de honden en is nu bang voor ze.' Hij hoest waardoor zijn dikke lijf blubbert alsof het een pudding is. 'Kun jij ze nu even uitlaten?' Het is niet eens een vraag, meer een bevel. Getik van naaldhakken klinkt door de kamer. 'Oh Chris, daar ben je.' Louisa-Melany vlijt zich naast hem neer. Christopher drukt even zijn grote vochtige lippen, die lijken op twee knakworstjes, op haar altijd getuite mondje die zoals normaal weer is volgepleurd met knalrode lippenstift. Louisa-Melany heeft haar magere dunne lijf in haar dikke bontjas verstopt. 'Mag ik wat geld? ik wil graag kleren kopen,' kirt ze. 'Natuurlijk! neem je ook wat leuks mee voor vanavond?' Een grote grijns staat op het gezicht van de dikke man en ze grijnst terug. Ik wil niet weten waar ze aan denken. Ik heb ze namelijk vannacht ook al gehoord. Ze hebben geluk dat ze zo'n groot huis hebben, anders hadden de buren geklaagd door geluidsoverlast. Christopher keert zich weer om naar mij. 'Wat sta je nou te kijken? ga de honden uitlaten!' Stilletjes loop ik weg. Ik trek mijn capuchon diep over mijn hoofd. Ik fluit op mijn vinger en Bones en Phantom komen aanlopen. Als ik ze heb aangelijnd doe ik het gigantische hek open en loop met ze naar buiten. Na een eindje te hebben gelopen stop ik en maak ik de riemen los. De honden beginnen rond te snuffelen maar blijven toch dicht bij mij in de buurt. 'He, jij!' schreeuwt er iemand achter me. Ik denk dat diegene het niet tegen mij heeft en ik loop door. Opeens grijpt iemand mijn schouder en rukt me om. Onder mijn capuchon door gluur ik naar een meisje met bruin haar die me boos aankijkt. 'Jij denkt echt dat je heel wat bent he?! Justin Bieber die speciaal voor jou naar je huis komt! Ik zal je eens wat zeggen, dat doet hij bij heel veel meisjes! Jij bent niet anders!' Ze keek me onderzoekend aan, alsof ze wilde checken of deze informatie mij wat deed. Maar ze kon natuurlijk niet onder mijn capuchon kijken. Toen ging ze verder. 'Justin houdt van mij. Van mij alleen.' Weer keek ze me aan. Opeens kwam ze dichterbij. 'Hij houdt niet van jou. Niemand houdt van jou. Zelfs die lieve pleegouders van jou. Ze geven niks om je. Niemand zou het opmerken als je zou verdwijnen.'

Justins pov:

'Niemand zou het opmerken als je zou verdwijnen.' Oké, ik had nog maar de helft van het gesprek gehoord, maar dit kon toch echt niet. Het meisje was waarschijnlijk een wees, dan zeg je dat soort dingen toch niet! 'Caitlin, ophouden nu!' Ik ren naar de meiden toe. Maar voordat ik bij ze ben begint Caitlin hysterisch te schreeuwen. 'Iedereen háát je!' Ze grijtp de capuchon en rukt hem van het hoofd van het meisje. Vanaf dat moment lijkt alles in slowmotion te gaan. Lange zwarte haren komen onder de capuchon vandaan. Daartussen twee groene ogen, die me geschokt aankijken. Met een klap komt ze op de grond terecht en de twee Dobermanns beginnen hard te grommen naar Caitlin. Ik ren naar het meisje dat op de grond ligt. 'Faith!' Ik til haar op en knuffel haar. Eerst probeert ze tegen te spartelen. Daarna begint ze te huilen. 'Blijf alsjeblieft bij me. Ik wil je niet kwijt,' fluister ik in haar oor. Mijn ogen zijn vochtig geworden. Het huilen wordt erger en ze probeert zich met haar handen van me af te drukken. Opeens snijden een paar lange scherpe nagels langs mijn wang. Ik laat Faith los en ze vlucht weg. Ik zend Caitlin een boze blik en ren haar achterna, maar na een poosje is ze uit zicht. Ik voel voorzichtig aan mijn wang en kijk naar mijn hand. Op mijn vingers zit een rode vloeistof.