Fight

Nog steeds lachend sta ik op. ”Dan ga ik die andere daar ook maar van overtuigen,” zeg ik terwijl ik de deur uit loop. The Netherlands volgt me op een afstandje en staat direct achter me wanneer ik de deur naar de woonkamer open en naar binnen stap. Ik zie Arthur in Francis haren hangen en zucht.
"Jongens!"
Ze kijken alle vier precies tegelijkertijd op, zodat het bijna eng is. Arthur trekt beschaamt zijn handen weg en strijkt zijn kleding glad, Yao zet snel zijn wokpan terug op het aanrecht, Francis strijkt met zijn hand door zijn haar en probeert nonchalant over te komen en Matthew weet zichzelf niet zo goed een houding te geven en kijkt ongemakkelijk rond.
"Jongens..." herhaal ik "Zijn jullie nou serieus een halve oorlog aan het voeren over mijn kléding? Jullie weten dat ik liever mezelf aankleed."
Francis neemt het woord (ik had niets anders mogen verwachten) en begint aan een vaag iets wat een uitleg zou moeten zijn: "Ehm, nou, tja... kijk... ehm, vandaag ga je Leyna ontmoeten, en... ehm... We willen natuurlijk allemaal dat je er dan goed uit ziet. maar deze bastaards hier willen je in hun smakeloze kleding hijsen."
Arthur snuift "Smakeloos? Moet ze dan in jou flashy apenpak rond gaan lopen?"
"Hmph! Dat is veel beter dan dan wat jij haar te bieden hebt!"
"JONGENS! KAPPEN NOU!"
"Ja ja."
Ik kijk naar Yao met een blik die heel duidelijk maakt wat ik van hem wil. Hij begrijpt de boodschap.
"Aiyaaaaa...." begint hij "Ik denk dat noch England noch France een goede smaak heeft - Aru, ik wilde enkel dat zorgen dat er ook iets stijlvols meedeed in de strijd - Aru. Ik had niet gedacht aan wat je normaal draagt- Aru op zich zie je er zo ook prima uit - Aru." ik knik en werp een onzekere blik op Matthew, die door Francis word opgemerkt voor Matthew kan antwoorden:
"Mon dieu! Hij werd hier perongeluk door England in betrokken, je moet niet boos zijn op hém!"
"Wie?" vraagt Arthur daarop op een toon die niet zoveel goeds voorspeld. Matthew zucht voor hij me op zachte toon verteld wat er aan de hand was en meld me ook meteen dat ook hij vind dat ik er goed uit zie.
Hoewel hij al de derde persoon is die dat zegt, leg ik toch bijna automatisch mijn hand op mijn polsband. Ik heb die van Alfred gekregen en had hem sindsdien als een soort talisman altijd bij me gedragen. Ik hecht veel waarde aan dit voor een ander waardeloze object vanwege de historie die er voor mij aan zit.
Hoe dan ook,z onder die band voel ik me incompleet, dus ik draag hem altijd bij me. Matthew's blik volgt mijn hand en hij ziet hoe ik de band aanraak. Hij glimlacht alleen, maar in zijn ogen zit een blik alsof hij een geniaal idee heeft. Dat zal wel te maken hebben met het feit dat ik mijn 15e verjaardag nog steeds moet vieren. Ook Arthur heeft die beweging opgemerkt en kijkt me lichtelijk geïrriteerd aan. Ik hoor hem mompelen: "Jammer dat die van America komt" voor hij me verteld dat hij me goed staat.