And now

Dit is niet wat het lijkt. Ik houd van The Netherlands, maar dat is omdat ik niet anders kan. Hij is mijn vaderland, ik kan niet niét van hem houden. Maar los van die gevoelens geef ik niet bijzonder veel om hem. Wel ben ik hem dankbaar. Hij heeft me gered en me in tussen de rest laten komen. En met de rest bedoel ik de anderen die net zo zijn als hij is. Een land, regio of voormalig rijk. Ik ben dat niet, ik ben nog altijd mens. Maar ik mag dan menselijk zijn, ik leef al sinds mijn 5e levensjaar tussen de landen die mij alles hebben geleerd wat ik volgens hun zou moeten weten. Zodoende spreek ik dus een stuk of zeven talen, Als het er niet meer zijn.

Maar nu ben ik 15 en is de tijd daar, mijn opvoeders, broers, zusters en bovenal vrienden hebben besloten. Ik zal terug moeten naar de Menselijkheid en een diploma halen. Ik zal naar school moeten. Ik weet niet hoe the Netherlands het heeft geregeld, maar ik zal een begeleider hebben, een vriendin die weet van mijn afkomst en me zal helpen waar ik hulp nodig zal hebben.

Haar naam is Leyna, en ze is bekend met wie ik ben. Maar ik weet nog niets over haar, en dat baart me zorgen. Die zorgen zijn overbodig, dat weet ik zelf ook wel. The Netherlands zal zeker een goed passend persoon bij me hebben gezocht.

Er is alleen nog een groot probleem,en dat is mijn naam. Elk land noemt me anders. Voor the Netherlands is het Elodie De Groot, maar Francis noemt me Elodie Du Grande en Arthur maakt er zelfs Aldis The Tall van(uitgesproken als “Eldis”). Alfred, Australia, Matthew en Sealand hebben die naam gewoon overgenomen. Ik denk dat ik mijn Nederlandse naam krijg.

Ik woon in Netherlands huis, en de eerste taal die ik sprak was ook Nederlands. Toch heb ik niet echt een nationaliteit, ik ben van alles. Ik kan het (vreemd genoeg) ook met alle landen vinden. Met sommige beter dan met anderen, maar niemand haat me en ik haat niemand. Francis kan echt vervelend zijn, maar nooit echt negatief of haatdragend tegenover mij. En natuurlijk bezorgt Ivan me de rillingen, maar… laat maar, ik kan je niet uitleggen hoe ik tegenover Ivan sta.

Deze dag ga ik Leyna ontmoeten, en ik ben al een week zo zenuwachtig dat ik amper heb geslapen. Hoe zou ze zijn? Wat zou ze van me vinden als ze me zag? Wie is ze? Hoe zou ze eruitzien? Al die vragen beheren mijn gedachten al maanden, en vandaag krijg ik dan eindelijk antwoord. The Netherlands komt mijn kamer binnenlopen om me te wekken, maar ik ben al wakker en in mijn eigen kledingstijl aangekleed.

“Goedemorgen!” begroet hij me vrij vrolijk voor zijn doen. “Je bent wakker zie ik”

Ik knik.

“Ja, ik kon niet echt meer in slaap komen.”

Nu is het zijn beurt om te knikken, en hij murmelt iets instemmends voor hij me meld dat er enkele landen aan het vechten zou over de kleding die ik aan zou moeten trekken. Ik kan het niet helpen dat ik in de lach schiet

“Wie?” weet ik nog net te vragen tussen de lachstoten door. Nu lacht hij ook. “Wie? Ja, Matthew heeft zich er ook in gemengd, tegen zijn wil wel eens waar, maar de echte strijders zijn Arthur, Francis en Yao. Persoonlijk denk ik trouwens dat je er zo ook prima uitziet.”