The Netherlands keek me aan, zijn ogen hadden zoveel kleur tinten dat ze me duizelden. Toen hij zijn hand uitstak greep ik die meteen vast, ik was bang om flauw te vallen. Hij merkte die angst en trok me dicht tegen zich aan. “Het komt goed, dat beloof ik,” fluisterde hij in mijn haar. Ik omhelsde hem en drukte mijn gezicht tegen zijn borst.
Zijn handen tilden me op, en op de een of andere manier wist ik dat ik veilig was. Wat er was gebeurd, was nu officieel verleden, niets om me nu zorgen om te maken, en nu had ik The Netherlands' liefde. Mijn leven kon niet beter worden.

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen