¤ Secret friendship. Or more? ¤ (Deidara) # 3

Deidara pov
Ik voel gewoon dat Sasori zich verveelt. Ik kan het hem niet kwalijk nemen. We lopen nu al vier dagen rond en er is helemaal niks gebeurd.
‘Waarom wil Pein in vredesnaam dat we naar dat Naruto kind gaan zoeken? Hij is voor Itachi en Kisame.’
Ik haal mijn schouders op. ‘Hij wil Naruto waarschijnlijk het liefst van alle Jinchuuriki, hmm.’
‘Pfhuh, ik heb in dagen geen goed gevecht gehad!’
Ik rol mijn ogen maar zeg verder niks.
‘We zijn er bijna. Dat is dan wel weer een opluchting.’
Ik antwoord niet. Ik vind het alles behalve een opluchting. Ik haat het om in Konoha te zijn. Ik haat die stad. Ik hoop dat het op een dag met de grond gelijk gemaakt wordt. De dagen dat ik blij was om naar deze stad te gaan, zijn allang dood.
We lopen verder en dingen beginnen er bekend uit te zien. Ik schud zacht mijn hoofd.
‘Waarom schudt je je hoofd?’
‘Waarom let je op me?’
Sasori kijkt me aan met een blik die me niet bevalt. Ik kijk recht voor me uit en zie dan de poort van Konoha.
‘Tijd om onze hoeden op te zetten,hmm,’ mompel ik en ik zet mijn hoed op.
Blegh, ik haat dit ding! Ik kan niks zien! We springen in de bomen en volgen de rivier. We steken de rivier over en komen de stad binnen zonder verdere problemen. Sasori en ik lopen verder in stilte. We lopen langs verschillende huizen tot ik zie dat Sasori links wil.
‘We gaan rechts.’
‘Wat is er mis met links?’
‘We gaan rechts, Sasori!’
Sasori zucht. ‘Echt man. Je bent zo’n doordrammer!’
Maar we gaan wel rechts. Het is stom, ik weet het. Maar ik kan gewoon niet in de buurt van dat huis komen.
Zonder dat ik het wil, komt er een herinnering naar boven.

‘Weet je. Ik vind dat je een leuk huis hebt.’ Aimeka lacht. ‘Vind ik nou ook! Soms is het een beetje te groot, als mam weg is. Maar het is groot genoeg om verstoppertje te spelen.’ Haar ogen worden groot. ‘Wil je verstoppertje spelen?’ Ik glimlach. ‘Sure!’ ‘Oké dan! Jij verstopt, ik tel.’ Ze sluit haar ogen en begint te tellen. Ik sneak de badkamer in en ga plat liggen op de vloer van het bad. Ha, ze zal me hier nooit vinden! Nou, daar heb ik gelijk in. Na veertig minuten, als ze me nog steeds niet gevonden heeft, kom ik uit de badkamer. ‘Aimeka! Ik ben hier!’roep ik. Ik hoor haar de trap opkomen en ze grijnst naar me. ‘Jij bent goed! Waar was je?’ Ik laat haar mijn verstopplek zien en ze lacht. ‘Die moet ik onthouden!’ Later die avond, als ik naar huis ga, geef ik haar een knuffel. ‘Ik zie je morgen… Op je verjaardag!’ Ze glimlacht. ‘Twaalf, eindelijk!’ Ik begin te lachen. ‘Ja, eindelijk. Wacht maar tot je je cadeautje ziet!’ Dan vertrek ik.

Ik kan het niet helpen maar ik moet glimlachen als ik aan haar reactie denk toen ze haar cadeautje zag. Ik heb haar een lief, klein hondje gegeven. Ze werd er meteen verliefd op.
‘Waar lach jij nou weer om?’
‘Oh, niet speciaals. Ik dacht aan het gezicht van dat Naruto kind als hij ons ziet.’
‘Je bent echt een slechte leugenaar. Je doet vreemd.’
‘Is dat zo?’ mompel ik.