The owl

ik staarde het duister in. ik dacht nog steeds aan het heksenkind: ijkoud en alleen. alle magie was langs haar arm naar biten gezogen en haar ziel...
we wisten veel maar niet waar de zielen heen gingen. mijn oog viel op een kerkuil in de boom vlak voor de villa. ik wist wat dit betekende. ik wekte Anna. samen openden we het raam. de uil scheerde naar binnen. ze landde op de houten vloer en keek ons aan.
"het is mij ter oren gekomen dat een heksenkind beroofd is van haar magie" sprak de uil.
"ja maar alles is goed gedekt" zei Anna.
"we hebben de wond waardoor de magie naar buiten is gezogen geheeld en hebben ook de angstuitrdukking uit haar gezicht gehaald"

de angstuitdrukking...
als een demon zijn ware aard liet zien kreeg een niet-magisch wezen zo'n angste dat het hart het lichaam moet proberen te kalmeren maar dat lukte zodanig goed dat de je zo kalmeerde tot niets meer werkte. vandaar je doodschrikken. ik wist het niet helemaal precies maar het was zoiets.

"dus het zal lijken op een ontvoering?" vroeg de uil
"jazeker" zei Anna
"dat is goed. we kunnen het ons niet verooloven dat zoiets tot de mensenwereld door dringd. het zou pure chaos zijn!"
Anna knikte.
"En de demon in kwestie?" vroeg de uil weer
"we zijn er me bezig."
"als jullie hem niet zo snel mogelijk vinden dan word de demon alleen maar sterker en kan hij zijn ware gedaante in vlees en bloed aannemen en zich zichtbaar maken voor de mensen!" riep de uil uit.
"ik wil dat jullie hem zo snel mogelijk vinden!"
Anaa knikte, ik ook.
de uil vloog de villa uit en het raam klapte weer dicht.
"morgen beginnen we met de zoekactie naar die demon" zei Anna streng.
"ik breng Marco en de anderen op de hoogte" zei ik.
Anna verdween in de schaduw...