Ik en verder niemand

Zij zal nooit meer spreken


Waarom voel ik me zo alleen?
Waarom voelt mijn hart als steen?

't Is hier zo kil en koud.
Ik ben bang.

Bang dat ik de fout weer in ga,
Dat ik het dit keer niet red.

Want ik weet niet,
Wie me vangt
Als ik val.

Iedereen die mij beloofde
Om mij op te vangen,
Juist die mensen
Lieten me vallen.

Ik wil terug,
Naar het mes,
Naar de dood.

Want dit leven
Dat redt ik niet.

Vrienden zijn engelen
Zonder vleugels,
Die je helpen
Het leven op aarde vol te houden.

Bestonden die engelen maar echt.
Dan zou het zoveel makkelijker zijn,
Denk ik.

Maar ik weet,
Die engelen, die vrienden,
Ze bestaan niet.
Dus ik vertrouw er niet meer op
En geloof er niet meer in.

Maar nu,
Ben ik
Op deze kille, koude plek.
Kijkend naar de graven.
Met het mes in mijn hand,
Maak ik een einde aan mijn leven