~11

Lijken, verscheurd en leeggezogen. Mannen, vrouwen en kinderen. Van alle leeftijden. Bleek en dood. Sommige missen een aantal lichaamsdelen. Maar de meeste zijn nog intact. Het lijkt alsof ze nog gewoon weg kunnen lopen, maar dat kunnen ze niet. Een paar vampieren van de clan zitten nog te eten, hun lichamen onder het bloed. Het bloed dat hen zo opwind en vult, maakt mij leeg en misselijk. De meesten kijken afwachtend op. Observeren me, willen weten wat ik ga doen. Een staat er op en loopt op me af. ‘Kom Kira, eet wat.’ Ik schud wild mijn hoofd. Hoe kan hij mij dit aandoen! Hoofdschuddend vlucht ik weg. Weg van die verschrikkelijke plek. Ik vlucht tot ik veilig bij Jamie op zijn kamer. Daar rollen de tranen over mijn wangen. Snikkend ga ik tegen het bed zitten. Rottranen. Jamie wordt er al snel snel wakker van en knuffelt mijn hoofd. ‘Mama, mag niet huilen.’ Ik lach en veeg mijn tranen weg. Rustig geef ik hem een kus op zijn wang. ‘Ga maar weer slapen, lieverdje.’Jamie knikt en nesteld zich weer in de dekens. Even strijk ik over zijn neusje en hij kreunt en woelt, omdat mijn handen zo koud zijn. Er wordt op de deur geklopt, maar zonder dat er op antwoord wordt gewacht slaat hij al open. ‘Hoe durf je? Je kunt zo’n feestmaal niet afslaan! Ze hebben het dagen voorbereid.’ Zodra ze de eerste stap in de kamer heeft gezet, begint Rose te stampvoeten en te schreeuwen. Ismael staat achter haar in de deuropening, zijn ogen staan bezorgt. Ik kijk ze niet aan en strijk Jamie door zijn haar. Alleen maar, om mezelf gerust te stellen en af te leiden van de bloedgeur walmen, die van hun lichamen af komen. Ze zorgen ervoor dat ik begin te hoesten. Na een tijdje wordt het hoesten heviger en beginnen mijn longen pijn te doen. De tranen schieten in mijn ogen, zoveel pijn doet het. Ismael komt bezorgt op me af, terwijl Rose juist wegloopt. ‘Ze doet het zelf Ismael. Het word tijd dat ze leert luisteren.’ Ismael kijkt woedend naar Rose, maar die is al verdwenen. Voorzichtig geeft hij me een knuffel en de bloedgeur dringt nog verder mijn neus in. Het eist zijn tol. Ik weet niet hoe snel ik me uit zijn armen moet wurmen, en bij de wc moet zijn. Zo snel als ik kan ren ik de gang uit naar de badkamer. Daar hang ik, net op tijd, boven de wc en laat alles wat er nog uit kan, uit mijn lichaam gaan. Helaas zit er niet veel in mijn lichaam en doe ik mezelf alleen nog maar meer pijn. Na een tijdje kom ik weer overeind. Hijgend. ‘Rustig maar Kira…’ Fluister ik tegen mezelf en ik knijp in mijn neusbrug. ‘Gaat het, Kira?’ Ik kijk op en zie Ismael staan. Zijn bebloede half-naakte lichaam maakt me misselijk. Net toen ik het kwijt leek te zijn. ‘Laat me met rust.’ Mompel ik en ik slik het woord ‘verrader’ snel in. Dan loop ik weg naar Jamie’s kamer. Daar geef ik Jamie een kus en speel even met zijn haar. Daarna ren ik hard weg. Ismael wil me tegenhouden, maar ik ben sneller. Buiten snijdt de wind in mijn gezicht, maar het maakt me niet uit. Het is heerlijk om zo hard te rennen. Niemand kan me ooit bijhouden. Het is alsof ik gemaakt ben om te rennen. Ik ren, en ren tot, ik bij het appartement ben. Voor de deur barst ik weer in een hoestbui los. Het wil gewoon niet stoppen. ‘Kira?’ De stem van Ilias komt maar heel zwak binnen. ‘Kira, gaat het? Rustig aan. Romeo, haal eens een glas water voor d’r.’ Ik word naar binnen geleid en, zonder dat er iets gezegt wordt, op de bank gezet. Shin klopt me zacht op mijn rug, maar hij houdt afstand. Hij begrijpt het eindelijk. De bloedgeuren die mijn neus vullen, zijn bijna ondragelijk. Ik houd het niet meer. In blinde paniek schieten mijn ogen door de kamer op zoek naar een uitweg. En al snel vind ik die: het balkon.