Deel 3.

Met zijn handen in zijn kruis strompelde hij naar Ellen toe waar hij languit voorover viel. "Lieve Ellen," Begon hij Snikkend, terwijl haar vriendinnen achter haar zich een deuk lachte, "Wil je alsjeblieft weer met mij zijn? Je was altijd zo lief voor me, het was een fout om met Kwast te gaan (Kwast brulde kwaad) alsjeblieft!"
Ellen keek hem vanuit de hoogte aan, "Nog in geen honderd jaar" zei ze. Draco begon nog harder te snikken en de rest van Zweinstein nog harder te lachen. En toen deed Ellen iets onverwachts, ze maakte een zwaai met haar staf en sprak luid en duidelijk het woord Levicorpus" uit. Draco zwaaide aan zijn enkels omhoog en bleef daar voor de rest van zijn leven huilend hangen, ja hij is zelfs zo bevallen, hij kreeg een meisje dat proffesor Anderling in de armen heeft gesloten (ja echt waar) en zelfs Ellen begon van het kindje te houden, maar toch heeft ze Draco nooit naar beneden gehaald (ze was de enige die dat kon), hij hing daar maar huilend oud te worden, terwijl iedereen die langs hem liep hem uitlachte, ongeveer honderd jaar later hing hij daar nog (Maar dan als geest). Ook zijn vader was diep beschaamd, hij vluchtte weg, het laatste bericht kwam ongeveer 50 jaar later, hij was rondspokend gesignaleerd op de Canarische eilanden. En Ellen? Die lacht als geest nog steeds haar longen uit haar lijf als ze langs hem zweeft, waardoor Draco nog harder gaat huilen en bijna zijn haren uit zijn hoofd trekt.
Dit was het trieste verhaal van Drakina Malfidus, het meisje dat een jongen wilde zijn.

The End