Mijn Baby & Ik Nr8

Ik zat dus bij de docter en vertelde wat ik ervan dacht
Dit deel van mijn verhaal speelde zich voor mij af in een donkere mistig tijdperk waar ik nauwlijks wist wat ik deed, dus ik sla dit stuk over, omdat het heel moeilijk is om erover te praten..
De docter zei dus dat ik zwanger was, en ik heb het een paar dagen later aan mijn ouders vertelt. Ze waren geschokt, maar we stonden achter mijn keuze het kind te houden ( ik hou niet van abortus, ben katholiek opgevoed). Taryn ouders reageerden iets minder rustig en zijn moeder heeft nog harder gehuilt dan ik in drie weken had gedaan. Ik heb nooit goede relaties met zijn ouders gehad, zeker niet met zijn vader, dus dit werd er niet beter op. Taryn heeft na een grote ruzie het contakt verbroken door te zeggen dat het zijn leven was en hij het kind wilde. Zijn ouders hebben tot een paar weken naar de geboorte niks meer van zich laten horen.
Mijn leven begon rustig aan weer op rolletjes te rollen en ik ging weer het normale dagelijkse leven in. mijn vader en Taryn waren intussen druk bezig met allerlei belansting dingen en voorbereidingen, en ik moest gewoon naar school.
De schooldagen waren voor de meeste gewoon, maar ik zag elk uur dat ik in de banken zat als een stap dichter bij mijn moederschap.
Het moment waar mijn geschiedenis weer helder word, is op het moment dat ik zoveel was aangekomen dat het gezien werd door mijn vrienden.Ik moest het hun dus wel vertellen.

Het was in de kantine, toen we met een groepje vriendinnen van een schaaltje aarbeien aan het genieten waren dat Elodie had gekocht, merkte amandine ineens op. "ik ga iets heel gemeens zeggen, maar je buik blaast de laatste tijd een beetje op Jess, je moet meer gaan sporten". Ik keek haar even verward aan en deed net of ik naar mijn buik keek. Ik wist dat ik aanzienlijk aangekomen was, ik had het gister gezien toen taryn over mijn buik aaide toen ik lag te rusten op de bank. Ik wilde het hun wel vertellen, maar ik had het zo lang voor me gehouden dat ze het misschien niet zouden snappen. Jullie moeten begrijpen dat ik Elodie amandine en de rest heel aardigvond, maar het niet mijn echte vrienden waren.Mijn echte vrienden waren ouder, van Taryns leeftijd en met hun was ik opgegroeid. Taryns vrienden, en tegelijk ook mijn vrienden, wisten het allemaal en wisten ook hun mond te houden tegen andere mensen. Op school wist niemand het, geen leraren, niet mn mentor, de rector , niemand.. Het moest toch naar bij hun beginnen. Ik was er niet klaar voor en bang dat ze het niet zouden snappen, maar ik haalde toch diep adem om vervolgens te zeggen: " Ja dat klopt, en het zou een slecht teken zijn als het niet zo was". Ik keek Amandine veel betekenend aan, maar ze scheen het op te vatten als een grapje. " nou nou, je gaat ons niet vertellen dat je dik zijn leuk vind " grinnikte ze. Ik keek Elodie aan , maar ook die snapte het niet. Ik keek de hele kring rond, maar ik kon niet een serieus gezicht ontdekken. Alleen Charlie, die achter mij zat en die ik zag als een "echte vriend" omdat ik hem ook na school vaak zag bij Taryn en bij mij thuis, keek me gzerustellend aan en moedigde me aan. Hij wist hoe moeilijk het voor me was. Ik zuchtte nog een keer en mompelde " wat ik probeer te zeggen, is dat ik..Ehm..." Ik keek de kring rond. iedereen staarde me aan; Elodies blik verwrong en ze pakte mijn bovenarm stevig beet. " Jess je bent toch niet...?" ik keek haar triest aan.. " Ja. Ik ben zwanger"

Toen het eruit was voelde ik me een stuk lichter, naar de blikken van zijn schoolmaten waren een en al donker. Niemand wist of ik een grapje maakte en niemand in de eerste instantie geloofde me. Toen ik begon te snikken van het strenge gezicht van BenJ, sloeg Elodie een arm om me heen. "weet je het zeker?" vroeg ze overbodig, in een poging lief te zijn. ik knikte en sloeg haar arm weg " ja ik weet het al anderhalve maand zeker dus kom niet aan met dat soort dingen. ik weet het ik had het eerder moeten vertellen, maar ik had andere dingen aan mijn hoofd, en als ik er nu even langs mag, ik heb over 5 minuten wiskunde" met die woorden stond ik op en liep de kantine uit, de rest verbijsterd achterlatend.