Onze Premiere.

Het was in een andere wereld, niet meer echt op aarde. Het waren wagens die ons in sloten en de zon die brandde op het dak en onze huid. Het was de muziek zo luid stond dat je niet meer zuiver kon denken. Het was waar we een jaar naartoe geleefd hadden en nu was het enkel aftellen; de meters, de seconde en de hartbonzen. Het was de première van Eclipse.

De muziek weergalmde door de wagen en niemand kon iets uitbrengen. Gedachten dwaalden alle kanten uit, bleven hangen bij hun namen en reisden dan verder. Soms keken we elkaar voor een seconde aan, glimlachte trillend en staarde dan terug naar de op een gestapelde wagens. De file maakte ons gek, liet onze harten enkel harder en sneller slaan. Ik slikte, griste naar het boek van Bree Tanner uit mijn zak en sloeg het open op de eerste pagina. De woorden leken niet tot me door te dringen, mijn ogen wilden de letters niet volgen en dwaalde iedere keer af naar de wagens. Te laat, de klok tikte verder.
“Is het nog ver?” Lotte’s stem klonk ongeduldig, bijna geïrriteerd. Ze tikte met haar vingers tegen haar been aan, probeerde niet te schreeuwen.
Haar moeder schudde haar hoofd, drukte zacht op haar gas en reed weer een stuk naar voor. Te lang! Het duurde veel en veel te lang. Mijn gsm trilde in mijn zak. Ze zijn net in België aangekomen! We hebben goede plaatsen. Lauren… zij leek het nog aan te kunnen. Bleef rustig bij dit alles en zat niet meer vast tussen de vele wagens.
Ik probeerde niet te trillen terwijl ik een antwoord terug stuurde: Goed, we zijn er bijna… hoop ik.
Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar de meisjes. Lotte’s tanden zaten kwaad op elkaar geklemd, haar ogen zenuwachtig flitsend tussen de auto’s en Laura… die leek haar zelf kalm te houden door gewoon niets te zeggen of te kijken. Voor een split van een seconde hielden we onze adem in, keken hoe de chauffeurs hun auto’s terug in actie zette en verder reden. Onze ogen ontmoette, dezelfde hoop te zien in onze blik. Ze reden verder, bleven niet meer staan en wachtte niet meer op iets dat nooit zou komen. Een opgeluchte zucht liep over mijn lippen. Het bonzen stopte niet. Ze reed, door de auto’s heen, iets sneller dan ze anders zou doen. De klok stond al een kwartier verder, een kwartier over 6 en kwartier te kort om hun te zien. Ze sloeg de laatste hoek om, reed de staat door en bleef hangen voor de lichten. Lotte gromde,”Komaan!”
“Mogen we hier niet uit en gewoon rennen?” vroeg ik, het antwoord al wetend. Ze schudde haar hoofd en verloor dan een adem,”zijn al die mensen voor de première?”
Ik volgde haar blik, staarde naar de zelfde menigte mensen die zich allemaal om een plaats gewurmd hadden. De lichten kleurde groen, schreeuwde dat we sneller moesten rijden.
De parking was als een auto verzameling. Alle kleuren, vormen en landen op hun nummerplaat. Nog voor ze een goede plek had gevonden, waren onze gordels uit en onze harten verslagen.
We hadden kunnen wachtten op haar, dat klopt… maar onze voeten wilden niet blijven staan. Ze rende, iedere seconde sneller. Mijn gedachten schreeuwde maar ik probeerde het hun niet te laten zien, mijn zwakte. Ik keek om, zocht Lotte’s moeder achter ons en zag haar glimlach, teken dat het oke was. Elisia, Lauren en Maura hadden gelijk gehad. 1ste rij! Tussen een terras raam en wat struiken, en toch had nooit iets er zo goed uit gezien. De zon was erger hier. De warmte van de mensen, de zon en zenuwen lieten je koken en branden op het zelfde moment.
“Iets gemist?”
Ze schudde samen hun hoofden, glimlachte goedkeurend en richtte hun ogen dan terug op de rode stof op de grond. Meisjes regeerden deze plek, shirts waar Edward vlijtig opstond en onze gezichten waar hun naam op geschreven stond. Iedereen gilde om alles en niets en was dan weer kompleet stil. BV’s waren het minste van onze zaak. Een stel mensen die wouden bewijzen dat ze meer dan ons waren, dat ze beter waren dan alle mensen samen.
“Jongens, kijk eens wie daar staat…”
Ze volgde allen mijn blik, staarde naar dezelfde blonde jongen aan het begin van de rode loper. “Kenneth!?”
De enige jongen die alles enkel erger kon maken. Een beginnend acteur, die dacht dat de ‘hellaasheid der dingen’ zijn start geweest zou zijn. Ik schraapte mijn keel,”KENNETH?”
Hij keek niet om. De andere deden mee, schreeuwde naar de jongen die wij als kennis mochten nomen. Zijn rapport eerder deze dag zo slecht geweest dat hij het opnieuw mocht doen, maar dan bij ons. We hadden hem uitgelachen, gegniffeld om zijn punten maar hadden hem niets gezegd. Nu, was alles anders. Hij zou dit kunnen veranderen. “Kenneth, Ottogracht…”
Bij het schreeuwen van onze schoolnaam leek hij wel op te kijken en Marieke –zijn vriendinnetje- glimlachte. Hij niet. Hij stond daar gewoon en toen hij ons voorbij liep, negeerde hij ons, liep recht op pers af. De woede was duidelijk voelbaar. Wij waren niet goed genoeg, duidelijk minderwaardig. Zijn schoenen stonden op de rode loper, die van ons enkel op droog zand in de blakende zon.
“Geloof je dat nu?”
“1 september zal een hel voor hem worden…” siste Elisia. Ze mocht zeggen wat ze wou, we wisten dat we niets zouden doen. Hoe gemeen het ook was, niet een van ons kon hetzelfde terug doen.
“Zijn jullie er klaar voor?!” de stem weergalmde door de speakers en zwarte wagens reden de rode loper op. Gillen, schreeuwen en bijna huilen, daar was het toe gekomen. Haar perfecte gedaante stapte uit, voet per voet en een glimlach op haar gezicht. “ASHLEY!”
Ze grinnikte, fluisterde iets naar de vrouw naast haar en wuifde dan naar de duizenden mensen die enkel voor haar gekomen waren. Xavier was iets later, een paar minuten en dat had hij geweten. De meisjes werden gek, grabbelde naar voor toen hij uitstapte. De zon weerkaatste op zijn grijze kostuum, zijn das op de centimeter perfect om zijn nek een glimlach die niemand kon overtreffen. Het was als vallen en vliegen op het zelfde moment. Al die keren, al die uren die we versleten hadden voor een computer en gestaard hadden naar het scherm. We hadden ze wel 100 keer zien uitstappen, maar niet als dit. Dit was geen vaag scherm, dit was echt! Iedereen gilde en probeerde hun aandacht te trekken. De pers was de eerste die mocht genieten van hun perfecte gedaantes, vragen werden op hun afgevuurd en ze antwoordde snel. De spanning was zo sterk, mijn maag kromp samen en deed me duizelen. De hitte was ondragelijk en hun lichamen binnen bereik, speelde met mijn hoofd. Voor even leek iedereen te willen wenen, ze verdwenen uit zicht en niemand haalde nog duidelijk adem.
“Nee, Ashley!”
Ze kwam glimlachend terug, richtte zich tot het eerste deel van de rode loper. Meisjes staken haar alles toe wat ze konden vinden; van boeken tot kaartjes en van handen tot armen. Maura verloor haar zelfcontrole. Haar camera trilde in haar handen en haar lippen bleven gillen. Ik wou het ook, gillen dan… maar het lukte niet. Ik bleef als versteend staan, keek toe hoe ze onze richting uitliep. Nog voor ik iets kon zeggen of eindelijk mijn vraag kon stellen, was ze alweer een paar meisjes verder. Zonder woorden gaf ik mijn kaartje aan Lauren, keek toe hoe ze haar naam op het papier schreef en glimlachend, “Hi..” zei. Lauren reikte me het kaartje terug en nog voor ik degelijk terug kon bekomen was Xavier aan het begin van de mensen. Zijn glimlach was het meest fascinerende wat ik ooit in mijn leven gezien had. Hij leek op zijn gezicht vastgeschroefd en was onschendbaar.
“Gil nog eens zo hard,” ik keek om, staarde naar de vrouw met haar dochter en knikte. 1,2,3…
“XAVIER!”
Hij keek om, knikte glimlachend en maakte snel zijn handtekening af op een meisjes arm. Als ik het had kunnen doen trager gaan, dan had ik het gedaan. Zijn glanzende schoenen vonden hun weg naar de plek waar wij waren, zijn ogen glanzend in het licht en zijn glimlach nog steeds ongeschonden.
“Hi,” grijnsde hij, bewoog zijn hand over het boek van Lotte en pende zijn handtekening neer.
“Xavier? Can I take a picture with you?”
Hij grijnsde,”Sure…”
Hij keek afwachtend naar Lotte, tekende mijn kaartje en dat van mijn vriendinnen.
“Xavier?”
Zijn ogen vonden die van mij en hij knikte,”What is Jackson like in real life?”
Hij grinnikte,”He’s a really great guy! He wanted to come but he couldn’t make it…”
Mijn hard bonsde bijna uit mijn borst. Zijn woorden weergalmde door mijn hoofd. Hij had echt geantwoord op mijn vraag, de vraag die ik mijn hele leven plande om aan een van hun te vragen. Hij legde zijn arm om Lotte heen, glimlachte naar de camera en bleef geduldig wachten tot Lauren een duidelijk foto kon maken –zonder te trillen. Ik staarde naar zijn handtekening en keek snel weer op zodat ik hem kon zien verdwijnen. Voor een seconde voelde ik mezelf weg draaien, dit was niet aards. Het was als verzinken in woorden en dromen en proberen te overleven. De wereld stopte met draaien voor een paar meisjes vanavond en spinde dan heel snel om zijn as.
Iedereen stroomde weg en verdwenen naar de deuren of hun wagens. Het was moeilijk te bewegen. Mijn voeten bleven aan de grond genageld en leken niet meer verder te willen gaan.
“Samii, kom!”
Ik knikte, wist niet hoe ik anders kon reageren. Een paar tellen, meer had ik niet nodig om terug tot leven te komen en terug bijna te sterven van de overloop van gevoelens. Zij waren hier echt geweest, niemand die dat ooit nog van ons zou kunnen afpakken. We stroomden met de andere mensen binnen, probeerde niet vertrappeld te worden en onze weg te vinden naar onze zaal. De mannen aan de ingang hadden hun gezichten wit geschminkt en hadden glitters op hun gezicht geplakt.
“U ziet er erg fake uit!”
Hij lachte,”Dat is mijn natuurlijke huidskleur.”
“Vampire wannabe,” kuchte ik en rende naar binnen, de andere naast me.
Plaatsen: check
Fans: check…
Een presentator voor in de zaal: Check!
“Oké, zo gaan we het dus doen! Straks ga ik de acteurs naar binnen halen en dan wil ik dat jullie allemaal op jullie stoel blijven zitten!”
De zaal stroomde vol met bewaking, wel 20 mannen die zich vooraan verzamelde en aandachtig de zaal rond keken. Geschreeuw brak weer los toen ze door de deuren kwamen en in het midden van de spot gingen staan. Hun woorden waren bijna onhoorbaar in mijn oren, van mijn stuk gebracht door het feit dat ze gewoon hier waren. De wereld was beter dan alles daar voor. Dit was echt!
Ze beantwoorden de vragen, glimlachte en wenste ons een beide film…

Teleurgesteld? Absoluut niet.
Een avond: 29 juni 2010
De mensen: alle fans!
Mijn vriendinnen: Lauren, Elisia, Laura, Maura, Lotte en haar mama!
De acteurs: Ashley Green en Xavier Samuel
Het moment: het beste in een leven!

Eclipse kan met veel trots de beste film van allen genoemd worden. Edward is absoluut smeulend en dazend op het zelfde moment. Jake is sexy én naakt, onvergetelijk! Emmett was geniaal en grappig, zelfs nat. Alice, Rose en Esmée: hoe kan je ze beter om schrijven dan sterke zelfstandige vrouwen met hun geliefden. Carlisle, absoluut beter dan een lolly die je krijgt na een prik.
Bella, de pruik kon beter maar nog steeds verliefd en uit op seks ^^
Jasper… ach, hoe leg ik het uit. Hij is als tollen en vergeten dat de wereld om je niet zo’n goede plek. Een Texas accent, een stel cowboy boots en zijn perfecte blonde krulhaar.
Het is een wereld waar je naar smacht en dat hebben we gekregen.
Dus… wie is geweest?