11.

'Uhm, zeg jongens, zou ik even achter mijn make-up doos mogen gaan?' vraag ik als ik zie dat ik hier met lege handen zit.'Natuurlijk!' zegt Bill lachend en hij staat onmiddellijk recht. Ik kijk hem wat vervreemd aan. 'Ik ga mee!' zegt hij hyperactief, waardoor wij z’n vieren in de lach schieten. 'Nou ok dan, stel je maar voor dat ik verloren loop hé.' plaag ik hem en ik lift me recht uit te zetel. 'Ja inderdaad! En dan moet ik,' Tom begint te kuchen en kijkt Bill droog aan. 'Dan moeten wij een nieuwe visagiste zoeken.' verbetert Bill zich en hij kijkt met een engelen gezicht naar zijn grote broer. Ik draai met mijn ogen en begin naar de voordeur te wandelen. En ik dacht dat mijn zus en ik een paar vijzen hadden verloren, nou hier bij hun zijn ze allemaal weg. 'Bill, ze is al lang door hoor,' hoor ik iemand ergens ver zeggen en dan zijn er ineens rare geluiden, alsof er iemand aan het lopen is. Plotseling zie ik naast mijn voeten, twee andere verschijnen en ik kijk op. 'Hoi.' zeg ik droogjes als ik een glimlach op Bills gezicht zie.'Kon je niet op mij wachten?' Ik schud mijn hoofd en loop gezellig naar mijn sexy auto tot Bill plotseling stokstijf staat en de andere richting in kijkt. Ik zie zijn blik van mijn auto naar een anderen gaan en dan kijkt hij mij verbaasd aan. 'Wat?' 'Is dat jou auto?' 'Nee van m’n bomma, van wie anders?' 'Nou ja, misschien van je zus.' 'Nee, in de hare mag ik niet rijden en zij zeker niet in mijn mooie auto. Maar waarom vraag je dat nou?' 'Wij hebben precies dezelfde auto.' en hij wijst naar de zijne. 'Haha, wat een toeval.' lach ik en ik neem snel mijn schmink doos. 'Wacht ik help wel even.' zegt Bill, maar daardoor laat ik per ongeluk mijn autosleutels vallen op de grond. Ik ga gehurkt zitten om erbij te kunnen, maar in plaats dat ik mijn sleutels pak, neem ik Bills hand vast, omdat die net op hetzelfde moment ernaartoe wilt grijpen. Ik kijk naar zijn gezicht op, die nu wel verdacht dichtbij is. Zijn ogen staren recht in de mijne, maar door een vlaag van schaamte, kijk ik meteen weer weg. 'Sorry.' prevel ik als ik recht sta. 'Uhm, nee, het was mijn fout.' zegt Bill even verlegen terug. Daar staan we dan allebei met een rood hoofd, niet wetend wat we moeten zeggen.