Epiloog

Zachtjes voelde ik mijn handen langs de bladeren strijken. Ik wist dat ik in een bos was maar welk bos wist ik niet. Eerlijk gezegt wist ik niet eens in welk land ik op dit moment was. Ik moest heel even mijn ogen open doen om te kijken waar ik was.
Voorzichtig deed ik mijn ogen open.
“Ogen dicht. Het moet een verassing zijn. Je had beloofd dat ik je mog verassen.”
Met een zucht liet ik mijn hoofd op zijn schouder zakken. Ik zat op zijn rug en hij bracht me ergens heen.
“Okey we zijn er.”
Ik opende mijn ogen en keek Jasper in zijn ogen
“Waar zijn we?”
“In de zweedse bossen. Ik had een huis in Forks willen bouwen maar iemand heeft geregeld dat daar geen vampiers meer mogen komen.” Grijnsend keek hij me aan.
“Een huis?”
“Hé, Ik moet ooit het huis uit en ik vind het vreselijk om alleen te wonen. Draai je om dan kan je het huis zien, Ons huis.”
Voorzichtig duwde Jasper me zodat ik wel moest omdraaien. Het huisje was prachtig en leek wel uit een sprookje te komen.
“Ga naar binnen”
Bijna raakte Jaspers lippen mijn oor. Zelfs na al die tijd kreeg ik nog vlinders in mijn buik.
Ongeduldig duwde ik de deur open. Op de grond stonden brandende kaarsje. Achter me was Jasper verdwenen en vanuit de woonkamer was zacht geruis te horen. Het voelde alsof de tijd stil stond terwijl ik op hem af liep.
Hij stond daar. Glimlachend. Het scheve lachje waarvan ik hield. Toen ik voorhem stond merkte ik dat hij stond te trillen.
“Jasper wat is er?”
“Sssst wees even stil.”
Verbaast staarde ik hem aan. Hij was iets van plan.
“Mila, Je weet dat ik van je hou. Dat heb ik inmiddels al honderden keren gezegd.”
Nu schitterde de sterren in zijn ogen weer. Het trillen was verdwenen.
“en nu wil ik je iets heel belangrijks vragen.” Dit was toch niet wat ik dacht dat het was?
“Mila, Trouw met mij?”
Een keer raden wat ik toen zei.