Chapter 17

- Tijdsprong van 3 weken –

‘’Ik ga jagen, red je het alleen?’’ bezorgd kijkt Jasper me aan en ik begin te lachen.
‘’Tuurlijk, ga nou maar!’’ en in een fractie van een seconde is Jasper al verdwenen.
Ik zucht diep en ga rechtop zitten. Over een week moet ik een beslissing maken en dat heb ik nog steeds niet gedaan. Ik wil bij Jasper blijven, zolang mogelijk, maar het hele vampier-gebeuren zie ik niet zitten, maar ik wil ook niet dood.
Zuchtend pak ik mijn mobiel en ik tik Nikita’s nummer in. Zal ik bellen?
Sinds ze een relatie heeft met Jacob wilt Jasper niet dat ik nog contact met haar heb, maar ze is al jaren mijn beste vriendin.
Ik zucht diep en besluit haar toch maar te bellen.
‘’Hallo?’’ klinkt haar vertrouwde stem.
‘’Heey.’’ zeg ik zacht, bijna onhoorbaar.
‘’Ik dacht dat je me niet meer mocht spreken van Jasper.’’ zegt ze bijna spottend.
‘’Kunnen we ergens afspreken? In het park waar we altijd zaten?’’ al gelijk heb ik er spijt van en even is het stil aan de andere kant.
‘’Over 10 minuten ben ik er.’’ en dan hangt ze op. Opgelucht haal ik adem en snel trek ik mijn schoenen aan, ik pak een vest en ren naar beneden.
‘’Tessa?’’ klinkt Esmé haar stem uit de woonkamer, en ik voel me betrapt. Zacht loop ik naar haar toe.
‘’Wat ga je doen?’’ vraagt ze aan me.
‘’Een stukje lopen.’’ lieg ik en ze zucht diep.
‘’Doe voorzichtig, ik denk dat die honden daar in de buurt zijn.’’
Ik knik zacht en loop dat snel de deur uit, richting het parkje.

Een stuk verderop zie ik Nikita zitten op ons vertrouwde bankje en met grote passen loop ik naar haar toe.
‘’Heey.’’ ik ga naast haar zitten en een tijdje blijft het stil.
‘’Ik had nooit verwacht dat het zo zou lopen tussen ons.’’ zegt ze met een zucht.
‘’Ik ook niet.’’ zeg ik met een zucht.
‘’Ben je niet benieuwd naar je biologische moeder?’’ nieuwsgierig kijkt Nikita me aan.
‘’Tuurlijk wel.’’ mompel ik.
‘’Weet je al welke keuze je maakt?’’ ik schud mijn hoofd.
‘’Als je kiest om bij hun te horen, dan moet ik het contact verbreken van Jacob.’’ zegt ze zacht.
‘’En luister je naar hem?’’ bang kijk ik haar aan en ze draait haar hoofd weg.
‘’Ik kies voor een ander leven, of voor m’n dood. Dus hoe dan ook, het contact verbreekt blijkbaar.’’ gekwetst sta ik op.
‘’Bedankt voor de leuke tijd, denk ik.’’ met die woorden loop ik weg.
‘’Sam wilt met je praten!’’ schreeuwt Nikita nog. ‘’Hij wil je vertellen over je biologische moeder!’’
Ik zucht diep en tranen stromen over mijn wangen. Ik wil hier niet voor kiezen, maar ik wil ook niet dood. Ik negeer Nikita en loop weg, naar het huis van de Cullen’s.

Eenmaal binnen zit de hele familie in de woonkamer.
‘’Waar was je?’’ gelijk stormt Jasper op me af, boos duw ik hem weg en loop ik door naar zijn kamer waar ik wild mijn tas begin in te pakken.
Mijn telefoon gaat en als ik zie dat het Nikita is hang ik gelijk op. Ik heb geen idee waar ik heen ga, maar hier heb ik geen zin in.
Jasper komt binnenstormen en pakt ruw mijn hand vast.
‘’Waar ben je mee bezig?’’ gekwetst en teleurgesteld kijkt hij naar mijn half ingepakte tas.


- tijdsprong van een paar dagen –
Slaapdronken wrijf ik in mijn ogen en ik rek me uit. Elk moment kunnen ze komen, en ik weet niet wat ik moet doen. Ik stap uit bed en ik doe mijn dagelijkse ochtendritueel.
Beneden zit Jasper tv te kijken en ik plof naast hem op de bank.
‘’Lekker geslapen?’’ vraagt hij zacht en ik knik. Een tijdje is het stil tot hij zich omdraait, met zijn gezicht naar me toe.
‘’Het spijt me, het spijt me voor mijn gedrag de laatste tijd.’’ even schrik ik ervan en ik weet niet wat ik moet zeggen.
‘’Je verdient niet het leven wat ik heb.’’ zegt hij zacht, bijna fluisterend.
‘’Ik heb geen keus.’’ zeg ik zacht en mijn stem klinkt schoor.
‘’Dat heb je wel, we kunnen weg, vluchten, of je gaat naar Sam.’’ boos sta ik op en loop ik weg, hier hebben we het al vaak genoeg over gehad.
Het liefste zou ik willen dat dit alles niet was gebeurd.