♥. I will show you my sunbeams.♥ #22

Ik staar Sasuke een tijdje aan en druk dan het glas in zijn handen. ‘Hier,’ mompel ik.
Dan loop ik langs hem heen de woonkamer in. Ik ga in de bank zitten en probeer mijn ademhaling onder controle te houden. Er kwam net een gedachte bij me op… Ik schud mijn hoofd. Dat kan niet. Sasuke zou me nooit zo gebruiken!
‘Sayuri?’
Ik kijk op en zie Sasuke aan het einde van mijn bank staan. ‘Wat is er?’ Zijn toon is niet vragend, eerder een commando.
‘Niks. Voel me gewoon niet zo heel lekker.’
Sasuke komt naast me zitten. ‘Leugenaar.’
Ik knijp mijn ogen dicht. Heel fijn. Echt geweldig.
‘Het heeft met mij te maken. Zeg niet dat het niet zo is, want dat is het wel.’
Ik voel zijn ogen bijna door me héén dringen. Ik zet met een klap mijn glas cola op tafel, sta op en ga voor hem staan. Hij kan het krijgen ook. ‘Goed. Wil je weten wat er is? Ik vind dit gewoon allemaal een heel klein beetje erg vreemd. Je doet eerst weken alsof je me niet kan uitstaan en dan twee weken terug zoen je me ineens! En ik mag daar niet even mijn bedenkingen over hebben? Ik bedoel… Het is wel heel toevallig dat je echt normaal tegen me ging doen toen ik je vertelde dat je broer en ik beste vrienden zijn geweest. Dus als je soms denkt dat ik weet waar dat joch uithangt en dáárom doet alsof je me leuk vindt, moet ik je teleurstellen want ik heb geen idee waar hij is. Sorry.’
Zo. Dat is eruit.
Sasuke’s ogen worden groot. Zijn mond gaat open om wat te zeggen maar hij klapt hem weer dicht. Dan staat hij op. ‘Goed. Als jij het zo ziet. Dan vertrek ik maar.’ En dan vertrekt hij.
Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. Oh neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee. Wat heb ik in vredesnaam gedaan?!