9. The clubs and ribbon routine.

Ondertussen liep ik naar de kleedkamer. Ik had mijn bal al aan de kant gegooid en was mijn turnpak al aan het losmaken aan de achterkant. Toen ik in de kleedkamer was, was ik mijn armen al uit mijn turnpak aan het trekken en stapte ik vliegensvlug eruit. In alle vaart dat ik mijn turnpak aan de kant smeet gooide ik per ongeluk mijn knotsen tegen de grond wat een hels lawaai veroorzaakte. Gestrest kroop ik in mijn rood turnpakje en haalde ik mijn knotsen vanachter de bank. Ik had niet veel tijd meer. Ik liep terug naar de zaal en wachtte aan de zijkant. Zwaar ademend probeerde ik tot rust terug te komen. Nu moest ik mijn nieuwe routine voortonen, en ik hoopte dat ik mijn knotsen zou vangen. “ Niet denken dat ze hier in de zaal zitten.” Zei ik weer tegen mezelf. Op dat moment had Friedolien net gedaan met haar routine en groette ze af. Ze straalde gewoon. “ Goed gedaan!” zei ik toen ze voorbij me liep. Ze lachte, stak haar duim in de lucht en liep ook vliegensvlug naar de kleedkamer. Ik keek nog even achter me en zag haar hoepel daar ook ergens vliegen. Ik keek terug naar de turnvloer, waar Irina terug op stond en iets aan het vertellen was. ik zocht in het publiek terug naar Bill en Tom en vond ze terug. Bill hief zijn hoofd op en keek in mijn richting. Ik moest glimlachen, hij was zo schattig. Veel meer tijd om na te denken had ik niet want Irina riep me op. Ik blies nog even in mijn handen om ze terug af te koelen en wandelde op en ging in positie gaan staan. Ik hoorde het startsignaal en de muziek begon te spelen. Here we go, dacht ik en ik rolde mijn ene knots over mijn rug en gooide de andere met mijn voet in de lucht.

Alles ging perfect en toen kwam ik terug aan het gooien. Oh, please laat het me lukken! Dacht ik. Ik voelde alle ogen op me gericht. Ik gooide hem en de lucht en tot daar ging het weer perfect. Mijn knots kwam terug naar beneden ik sloot mijn hand en … weer te laat, hij floepte net uit mijn hand. Ik mocht nu niet verder denken, gewoon verder dansen. Dacht ik in mezelf en ging gewoon door met dansen. Al de rest ging perfect en ik eindigde. Ik stond recht, en groette af. Ik was zo boos op mezelf, hoe kon ik het nu, juist nu weer verpesten? Nu dat zij in het publiek zaten? Ik liep af, ik durfde het publiek niet echt aankijken en zeker niet in de richting waar de broers zaten. Friedolien stond al klaar met haar touw en keek me sip aan. “ Het is niet erg meid.” Zei ze. Ik zat met een dubbelgevoel, ik wist wel dat het niet erg was, maar toch. Ik had liever nu geen fouten gemaakt, zodat ik een goede indruk maakte op Bill. ik zei niets meer tegen Friedolien en liep door. Friedolien wist het wel, dat als ik fouten maakte op wedstrijden of optredens, dat ik er altijd boos om was. Maar nu moest ik mijn gedachten verzetten, ik moest nog 1 routine doen, en dat was met mijn favoriete tuig, het lint. Ik gooide mijn knotsen aan de kant en op dat moment hoorde ik Irina Friedolien oproepen. Ik liep naar de kleedkamer om mijn laatste turnpak aan te doen en hoorde de muziek starten voor Friedolien's touw routine.

Vliegensvlug dook ik in mijn laatste turnpak en nam mijn roze lint. In de weg terug naar de zaal ontrolde ik hem. Ik zwierde er een paar keer mee om te kijken of er geen knobbels inzaten en gelukkig zaten er gene in. Ik stond terug te wachten en Friedolien liep keigelukkig af. Het was dus blijkbaar goed gegaan bij haar. Ik knipoogde even naar haar en liep op want Irina had me alweer aangekondigd. Dat mens moet eens leren dingen op haar gemak te doen en niets te overhaasten, dacht ik bij mezelf. Ik hoopte dat ik mijn fout van daarnet terug goed kon maken, ik ging mijn lint over mij en de muziek startte terug. Ik gooide mijn lint in de lucht en begon aan mijn laatste routine.

Gelukkig ging deze perfect. Mijn glimlach kon ik niet verbergen toen ik afgroette. Dit maal durfde ik de broers wel aankijken en ik zag Bill ook glimlachen en hij applaudisseerde alsof zijn leven ervan afging. Daardoor moest ik natuurlijk nog meer lachen. Ik liep af en legde mijn lint daar ergens aan de kant. Friedolien stond te wachten in de zaal, nog in haar laatste turnpak, want we moesten nog 1 keer op, Irina zou ons nog gaan bedanken. Ik kon het al uit mijn hoofd, het was elk jaar hetzelfde. Toen ik mijn lint aan de kant had gelegd kwam Friedolien naar me toe en knuffelde me. “ Het was keigoed!” zei ze. Ik glimlachte en knuffelde haar terug. “ Jouw routines waren ook heel goed, en mooi afgewerkt.” Zei ik en ik knipoogde naar haar.