'' 7 Minutes in Heaven '' Belinda X Itachi

'' 7 Minutes in Heaven ''

Belinda & Itachi


Daar zat ik dan... In het huis van mijn oh zo goede vriend Sasuke.
Waarom ik hier was, was de grote vraag. Ik keek om me heen. Team 7, 8 en 10 waren hier. Ook die van Neji. Kennelijk waren de shinobi van zand ook langs gekomen.
Waar ik al helemaal van opkeek was dat ik ook sensei's zag zitten. En al helemaal alle leden van Akatsuki. Dus ook Itachi.
Wat heb ik hem toch lang bewonderd. Zijn bestaan als shinobi, die door velen gevreesd werd, was heel erg bekend en niet alleen in Konoha.
Wel vreemd was dat niemand tegen elkaar ging vechten of maar een discussie aanging met elkaar. Alsof er helemaal niks aan de hand was al die jaren. In de keuken hoorde ik Shikamaru praten met Temari en Chouji die hen hele tijd eten aanbood. Bij de tv zag ik Sasuke die, helaas tegen zijn wil in, tussen Sakura en Ino zat. 'Oh die arme jongen toch', dacht ik bij mezelf en schudde mijn hoofd.
'Belinda-san!', hoorde ik Naruto roepen. Hij kwam aangerend met een grote hoed. 'He Naruto, wat is er?'
'We spelen met zijn allen ''7 Minutes in heaven''. Doe je mee?'
'Alsof ik een keus heb..', zei ik met een zucht en liet me hand in de hoed verdwijnen.
'Oi Belinda-san, wat staat er op je briefje?' Langzaam deed ik me hand omhoog en las wat er op het briefje stond. '..zwaard?'
'Oi, wie van jullie heeft zwaard op het blaadje gezet? Jij bent aan de beurt.'
Ik keek rond de kamer om te zien wie die persoon was. Er was geen reactie totdat Itachi langzaam van de bank afkwam en richting de kast liep. Mijn hart begon harder te bonken en ik had het gevoel dat ik steeds roder werd in mijn gezicht. Snel pakte Naruto mijn hand en duwde me richting de kast. 'Naruto, ik kan best zelf lopen hoor.'
Bij de kast aangekomen liet Itachi mij als eerst naar binnen gaan. Zodra hij binnen was deed hij de deur dicht.
'Kusoo,' dacht ik. 'Ik weet niet waar het lichtknopje is.' Wanhopig stak in mijn handen naar voren en begon langzaam vooruit te lopen om de muur te vinden. 'Jezus Sasuke, vanwaar die grote kast?' hoorde ik mezelf denken. Het duurde niet lang totdat mijn handen iets warms en groot voelde. Ik wist niet zeker wat het was dus ging met me handen langzaam op en neer en probeerde er achter te komen wat het was.
'Belinda?' hoorde ik vlak voor mijn gezicht. Toen begon het muntje te vallen.
Wat ik aan het voelen was, was Itachi. Ik keek omhoog en ontmoette zijn zwarte ogen die vol zat met emoties. Welke emoties dat waren kon ik niet zeggen. Snel sprong ik naar achter. 'Oh, het spijt me, Itachi. Het was niet mijn bedoeling om je zo uit het niets aan te raken.' Itachi zei niks maar ik voelde zijn blik op mij branden. Ik moet gauw iets doen want als het stil blijft, word ik gek.
'Itachi, wat doe jij hier eigenlijk? Je was toch vertrokken uit Konoha en nu ben je hier met de hele Akatsuki?'
Weer kreeg ik geen antwoord en dat begon beetje vervelend te worden. Vroeger hebben we wel wat kunnen praten maar ook toen had hij zijn momenten dat hij gewoon niks zei en wat me nogal op de zenuwen kon werken.
Ik probeerde hem aan te kijken maar het was te donker. Er kwam ook geen enkel straaltje licht van de woonkamer naar binnen en er was ook geen raam. ''Wacht, waar heb je een raam voor nodig in een grote kast als deze?'' Ik draaide me om en hoopte dat ik in de richting de achterkant van de kast liep en ging daar op de grond zitten met mijn benen opgetrokken. ''Dit worden een paar lange minuten. Vooral als ik met Itachi ben,'' bedacht ik. Ik sloot mijn ogen en probeerde rustig te worden. Na misschien 3 minuutjes voelde ik een warm gestalte naast me zitten. Met een ruk tilde ik mijn hoofd op en keek naast me. Daar zat Itachi. Hij zat dicht bij me in de buurt en ik kreeg een warm gevoel van binnen.
'Is er soms iets?' vroeg hij met een neutrale stem. Ik schudde mijn hoofd en keek voor me uit. 'Vind...vind je het raar dat ik hier ben?' vroeg hij stilletjes. Weer keek ik hem aan. Ik had ergens het gevoel dat ik emotie voelde in die vraag. Ach, het zal wel mijn verbeelding zijn. 'Om eerlijk te zijn... eigenlijk wel', zei ik tegen hem.
'Je bent zeker nog boos op me omdat ik Konoha zo achter heb gelaten. Maar weet dat van alle dingen die ik toen gedaan heb, ik van 1 ding spijt heb.' Ik keek hem verbaasd aan. Hij en spijt hebben van iets? Waar zou hij spijt van hebben? 'Ehm..Itachi,' vroeg ik voorzichtig. 'Waar heb je precies spijt van?'
Het was eventjes stil maar daarna draaide hij zijn hoofd naar mij toe en kwam zo dichtbij dat we elkaars neus bijna konden aanraken.
'Ik heb spijt dat ik niet eerder heb verteld hoe ik me voelde tegenover jou.'
Dat snapte ik niet helemaal. 'Itachi, kun je wat duidelijker zijn?' Hij liet een zucht en keek me diep in de ogen aan. 'Sluit je ogen even voor een paar seconden', beval hij me. Ik als een soort trouwe hond deed mijn ogen dicht en wachtte op zijn antwoord.
Ik hoorde een paar tellen niets totdat ik warme lippen op de mijne voelde. ''Gebeurd dit echt? Is het echt geen droom? Als het een droom is, wil ik nooit meer wakker worden!'' Nee, kennelijk was het geen droom. Ik voelde zijn arm rond mijn middel glippen en trok me dichter tegen hem aan om de kus dieper te maken. Ik ging met mijn handen over zijn borstkas en ging daarna verder om met zijn haar te spelen.
Ik was zo druk bezig met de zoen dat ik er te laat achter kwam dat hij me op de grond neerlegde en bovenop me zat. Erg vond ik het toch niet want het bleek dat Itachi dus dezelfde gevoelens had als die van mij. Nooit had ik bij mezelf gedacht dat die gevoelens ook wederzijds konden zijn. Maar nu weet ik het zeker.
Langzaam begonnen we te stoppen en Itachi keek me in de ogen. 'Is dit duidelijk genoeg voor je?' zei hij speels. 'Oh, je hebt geen idee,' terwijl ik hem een snelle kus gaf op de mond en overeind ging zitten.
BONK BONK BONK
'Oi, Belinda-san! Alles goed daar binnen? Jullie tijd is op dus ga er maar snel uit want Sasuke begint hier te koken,' schreeuwde Naruto door de deur heen.
Ik zag Itachi een gemene lach geven en stond op om me omhoog te helpen. Daarna liepen we samen de kast uit.
Onderweg naar de bank waar hij eerst zat, vroeg hij: 'Belinda-chan, wil je mijn vriendin zijn?' Ik draaide me om, gaf hem een kus en fluisterde in zijn oor: ' Is dit duidelijk genoeg voor je?'
Die hele avond heb ik met Itachi op de bank zitten praten en lachen. Tussendoor moesten we mensen aanmoedigen om in de kast te gaan. Alleen konden we onze lach niet inhouden toen we Sasuke, als grootste pechvogel van de avond, met een moeilijke blik de kast in zagen lopen samen met Sakura en Ino.

Toekomst:
We bleven jaren lang bij elkaar en uiteindelijk had Itachi de Akatsuki verlaten voor mij. Hij mocht ook weer terug in Konoha maar nog wel met een controle van tijd tot tijd. Inmiddels had ik al 1 zoontje en nog een baby in aankomst. Waarschijnlijk ook een jongen maar dat zien we pas aan het eind. Itachi geeft nu les op de Academie.
En ik? Ik hoefde gelukkig niet te werken want over paar weken zat er weer een nieuwe bevalling aan te komen. Ik ben blij dat ik samen met Itachi zo'n leven mocht opbouwen en ik zal nog lang van hem en mijn kinderen houden.

~The End~