AAAAAH

Toen hoorde ik niks meer behalve mij eigen ademhaling... Ik keek even verbaasd om me heen toen ik ze geen adem meer hoorde halen, maar liet het rusten. *Ik kom er nog wel achter.* "Meisje, hoe ben je dan helemaal hier terrecht gekomen?" Vroeg Carlisle. De tranen sprongen weer in mijn ogen toen ik aan de brief dacht. Ik haalde diep adem en zei: "Ik kreeg een brief, de mensen waarbij ik, al vanaf het moment dat mijn ouders dood zijn, heb gewoond zijn
vermoord. Toen ik de brief las, ben ik gewoon het bos in gerend. Ik verdwaalde viel in slaap en daarna weet ik niks meer." De tranen liepen over mijn wangen en Jasper keek nog gekwelder dan eerst. Hij zuchtte even en stond toen op. Hij liep naar ons toe, ging naast Carlisle op zijn hurken zitten en legden zijn handen op die van mij. Meteen werd de pijn en het schuldgevoel, van dat ik weg was gelopen, een stuk minder. Ik glimlachtte even naar hem en hij lachtte terug. Carlisle liep de kamer uit. Edward speelde afwezig met mijn haar, ter hoogte van mijn middel. Even later kwam Carlisle terug met een envelop in zijn handen en vroeg: "Zou ik je uil misschien even mogen lenen? Ik heb hier een brief voor prof. Perkamentus." ik keek hem even raar aan, maar knikte. Ik zette Hedwig op mijn hand en wilde haar aan Carlisle geven, maar ze vloog meteen weer terug naar mijn schouder. Emmett lag helemaal in een deuk en ik aaide Hedwig geruststellend over haar rug. "Hij doet je echt niks hoor. Hij heeft een brief voor prof. Perkamentus." Fluisterde ik. Ze beet weer zacht in mijn vinger en vloog toen uit zichzelf naar Carlisle. Hij liep weer weg en ik keek even verbaasd naar de deur opening, waar ze net in verdwenen waren. Ik hoorde Emmett lachen en keek om. Ik keek hem droog aan en hij begon zo mogelijk nog harder te lachen. Een paar seconden later pleurde hij op de grond. Nu begon Edward te lachen en ik schudden heen en weer. "Nog bedankt voor de kleding, Alice." Zei ik terwijl ik naar het afschuwelijk korte nachtkleedje wees. "Graag gedaan, we hebben genoeg in huis dus hou maar." Lachtte ze terug. Ik keek haar even verbaasd aan terwijl iktegen Edward's borst leunde. Alice stond op en stond letterlijk in een seconde voor mijn neus. Ik schrok me half-dood en viel bijna van Edward's schoot. Alice greep me bij mijn pols en trok me met een ruk omhoog. Mijn hoofd bonkte nog enorm dus viel ik voorover, ze ving me zonder moeite op en zette me weer veilig op mijn benen. Ik ving nog net een boze blik van Edward naar Alice op, voor ze me de trap op sleurde. *Hoe kan zo iets kleins zo sterk zijn?* Ze opende een deur die leidde naar een heel meisjesachtige kamer*WOW Wat een kamer, dat is meer iets voor een meisje van 9 ofzo.* Beneden hoorde ik Edward lachen. Alice sleurde me mee naar een andere deur en gooide die open, mijn mond viel open toen ik een enorm inloopkast zag, volgepropt met kleding. *OMG ik wil ook zo'n kast.* Toen schoot me weer iets te binnen en ik deed mijn mond open om iets aan Alice te vragen, maar ik werd onderbroken door Edward die de deur opengooide en binnenstormde. Zijn ogen waren pikwart en hij keek heel eng. Carlisle rende naar hem toe en trok hem aan zijn kraag de kamer uit. Ik keek vragend naar Alice, maar haar ogen waren ook zwart, terwijl ze net nog goud waren geweest. Demy kwam de kamer binnen en trok me snel naar de gang toe, ze bracht me naar de badkamer en duwde me neer op de badrand. "Wat is er aan de hand?" Vroeg ik trillend. "Je hoofdwond is weer opengegaan." Ik bleef haar nietbegrijpend aankijken en ze zuchtte. "We zijn geen mensen, Samantha. We zijn...Vampiers." Ik keek even vaag naar haar, maar toen drong het tot me door. "Maar waarom leef ik dan nog?" Vroeg ik, terwijl ik opeens iets nats over mijn hoofd voelde lopen. "We drinken geen mensenbloed. We drinken dierenbloed, maar we hebben nog steeds moeite om ons te beheersen bij mensenbloed." Carlisle kwam de kamer binnenlopen met een dokterskoffertje(Je weet wel zo'n zwart oud koffertje^^)"Demy ga naar buiten. De anderen zijn jagen en Edward voelt zich heel schuldig. Jij bent waarschijnlijk de enige die nog normaal met ham kan praten." Zei hij rustig. Demy knikte en liep naar buite. Carlisle kwam voor me zitten en pakte wat spullen uit zijn koffer terwijl ik me omdraaide, zodat hij er beter bij kon. Ik voelde zijn koude handen allemaal dingen uithalen bij mijn hoofd. "Je moet straks terug naar school, dat weet je he? Ik zal nog wel eens langskomen voor je hoofd." Zei hij rustig. "Weet ik. Ik vraag me alleen wel af wat Max en ik moeten nu Mark en Kira d..dood zijn." Stotterde ik. Ik voelde zijn handen even aarzelen, maar hij zei niks. Een paar minuten later was hij klaar, stond op, pakte zijn spullen in en liep weg. Ik besloot naar de huiskamer te lopen. Daar trof ik Edward, Demy en Jasper aan. Ik liep naar de stoel waar Edward inzat, en plofte op zijn schoot. Toen niemand reageerde, zuchtte ik en zakte onderuit. Ik voelde dat Edward weer met mijn haar begon te spelen en ik sloot mijn ogen. Toen ik bijna in slaap viel, werd de deur keihard opengegooid. Gillend viel ik van Edwards schoot af en zag...