[5.4] Lullaby

Na onze observatie verdwijnen we terug uit het huis. We lopen nu naar het welbekende vijvertje. Het magische door de weerspiegeling van de maan is weg. Nu is het gewoon terug alledaags. We zetten ons op het bankje. “We gaan overlopen, wat heb je allemaal gezien, en wat kun je daar van afleiden?” Test ze me nu? “Euhm, een vrouw met een baby. Pas boodschappen gehaald. Wel netjes vond ik.” “Vrouw en baby, geen vader, ook geen foto’s van de vader dus dat wil waarschijnlijk zeggen dat hij hen verlaten heeft. Het huis was sober aangekleed, dus ze heeft niet al het geld. Het was er schoon en netjes omdat ze waarschijnlijk nog met zwangerschapsverlof is, heeft ze veel tijd. Zag ze er gelukkig uit?” Ratelt Kiara aan één stuk door. “Euhm, ja?” “Hmm, misschien.” Ze twijfelt even. Waaraan denkt ze?

“Wijziging van plannen. Vanavond gaan we terug. De vrouw is niet meer het doelwit. De baby nu wel.” “Wat?” Roep ik bijna. “De baby heeft niets verkeerd gedaan!” Ik krijg een klap in mijn gezicht. “Spreek mij nooit zo meer tegen!” Roept ze nijdig. “Trouwens, het leert je hard te worden. Zal je goed doen.”

Ze staat op en wil dat ik haar volg. Ik blijf zitten. Ik wil geen baby vermoorden. Een onschuldigere mens bestaat niet. Ze heeft door dat ik niet volg. “Mia!” Zegt ze geïrriteerd. “Kom hier.” Nog eens. Ze komt terug gelopen. Weer voel ik haar hand in mijn gezicht branden. Dan trekt ze me aan mijn haar mee. Zo zal ik wel moeten volgen.