[5.3] Lullaby

De straat is al vrij levendig. Zoveel mensen die gewoon hun weg gaan en zich niets aantrekken van andere mensen. Eigenlijk wel hypocriet. Het lijkt wel of mijn gedachten zich aanpassen. Ik denk tegenwoordig meer als… als een volwassene. Alsof het kind in mij aan het verdwijnen is.

Kiara stoot me aan. “Dat wordt ons prooi.” Ze wijst naar een vrouw die moeite heeft met haar papieren zak hoog te houden, boodschappen. “Nu is het een kwestie van tijd.” We volgen haar naar haar thuis. Of in ieder geval Kiara volgt en ik volg Kiara. De vrouw zet haar papieren zak op de grond en vist haar sleutels behendig uit haar handtas. Toen was ze naar binnen. “Nu weten we waar ze woont. Nu moeten we weten wat ze doet en met wie.” Ik snap niets van haar zinnen maar ben te benepen om verdere uitleg te vragen.

Kiara gaat naar de achtertuin en ik volg. Het mooie groene gras in de tuin doet me wegzweven, maar Kiara denkt daar anders over. We staan bij de achterdeur. Kiara haalt uit een zak een sleutel. “Zo één krijg jij ook nog, als je volleerd bent. Dit is een loper. Een sleutel die op bijna elk slot past.” Met de sleutel krijgt ze inderdaad het slot open. We komen binnen, de keuken. Kiara doet teken om haar te volgen. Instinctief vind ze een trap die we meteen opgaan. Waar is de vrouw?

We gaan de eerste de beste kamer in. Opeens horen we gerommel op de gang, de vrouw. We verstoppen ons achter de deur. Ze heeft ons niet gezien en gaat naar beneden, waarschijnlijk haar boodschappen wegleggen. Waarom was ze boven? Kiara is al door de spullen aan het zoeken. Ik kom bij haar staan. “Niets interessants, de volgende kamer.” Ze verlaat de kamer met mij op de hielen. We gaan de overstaande kamer binnen, de badkamer. Kiara kijkt oppervlakkig en gaat weer naar de gang. Weer de volgende kamer. Ze opent de deur en grijnst meteen. “Jackpot”