[5.2] Lullaby

“Opstaan!” Wordt er door de kamer geschreeuwd. Ik schiet recht van het verschieten. Kiara gniffelt even. Ze doet de gordijnen open. “Kleed je aan, gebruik de kast en de kaptafel maar. Daarna naar beneden.” Weer verdwijnt ze. Ik gooi mijn benen over bed en laat ze op de grond zakken. Ik stap zachtjes naar de kast en trek hem open. De kast puilt uit van kleedjes. Ik neem er willekeurig eentje uit. Daarna vis ik er wat schoon ondergoed uit. Het kleedje is van lichtblauw, bijna wit, katoen.

Ik trek mijn nachtjapon uit en leg het mooi opgevouwen op bed. Ik kleed me verder aan en ga schoenen zoeken in de kast. Mooi in dozen opgeborgen vind ik mooie ouderwetse witte schoentjes. Ik ga naar de kaptafel en kam mijn haren. Ik zie er uit als een kindje uit de 18e eeuw. Mooi en netjes. Het enige wat ontbreekt, is een strik in mijn haar. Ik vind een wit lint en doe die in mijn haar.

Ik loop de gang door. Hij lijkt nu minder magisch door het vele lichtinval. Ik loop de trap af, de geur van eten te gemoed. Ik ga naar de woonkamer, maar daar is Kiara niet. Er is een gesloten deur. Ik stap er op af en kom in de keuken uit. Ook deze heeft de tand des tijds doorstaan. Ik schuif mee aan tafel. “Verwacht dit niet iedere dag.” Vertelt ze uit het niets. “Eer maar.” Dat laat ik me geen twee keer zeggen en neem meteen een boterham. “Vandaag gaan we observeren. Willekeurig slachtoffer. Eet genoeg, want het kan lang duren voor we weer eten.” Ik knik en eet verder.

Ik kan mijn lot beter accepteren nu. Misschien wanneer ik kan, dat ik kan vluchten. Een eigen leven leiden.