[5.1] Lullaby

Ik loop haar kamer uit. Ik blaas ieder kaarsje uit op de gang en ga terug naar beneden. Onopgeloste zaakjes. Ook hier blaas ik de kaarsjes uit. Ik loop naar buiten en sluit het hek. Ik laat mijn vleugels tevoorschijn komen en sla ze meteen uit. Ik vlieg terug naar de plaats waar ik haar daarstraks zag. Hoe had ze me gevonden? Lastpak dat ze is.

Ik maak een lichte landing in het steegje. Ik zoek naar enige sporen van haar, maar vind niets. Ik loop het steegje uit en sta nu op straat. Geen spoor van haar. Ik had haar moeten vermoorden toen ik de kans had. Ze is weer vertrokken. Ze kan mijn bestaan in gevaar brengen. Nu ook die van Mia. De mensheid is beter af, als ze de ware aard van zelfmoord niet kennen. Als de mens ons kent, dan zal die ons opjagen.

Een 800 jaar geleden was dit voorgevallen. Zelf was ik toen nog geen engel. Ons aantal was zo hard vermindert, dat de mensen dachten dat ze ons hadden uitgeroeid. Ben ik blij dat ik pas sinds de 18e eeuw een engel ben. Er zijn nu weinig mensen op straat. Als ik haar nog een keer zie, twijfel ik niet meer. Ze moet dood.