[4.7] The Reason

Ik blaas voorzichtig alle kaarsjes uit en ga terug naar de gang. De gehele gang wordt belicht met kaarsen aan de muur. Het is bijna magisch. De mooie rode muur afgewerkt met licht hout laat het huis in volle trots zien. Ik kan het niet laten om het even aan te raken. Op de grond ligt een lange rode loper met geelachtige figuurtjes in, engeltjes. Ik loop verder naar de trap en zie onderweg enkele schilderijen. Op ieder schilderij staat minstens één engel afgebeeld. Soms luguber, soms opgewekt. Ik besteed er weinig aandacht aan. Als de zon op komt, zal ik ze wel eens bekijken.

Ik loop de donkerhouten trap weer af en de kamer in waar we daarstraks zaten. “Dat werd tijd. Kom naast me zitten.” Beveelt ze een tikkeltje geërgerd. Ik stel haar geduld niet op de proef en ga naast haar zitten. “Ik heb je al verteld dat een Engel des Doods levens neemt van degenen die ze willen, terecht of niet. Jij bent nu ook een Engels des Doods. Ik ga je het vak leren zodat je over enkele maanden zelf je doelwitten kunt uitzoeken en foutloos kunt vermoorden. Een Engel des Doods kent geen genade, Mia. Dat ga ik je nog wel duidelijk maken. Jij gaat goed naar me luisteren en ik duld geen tegenspraak. Nu ben je misschien bang dat ik je leven ontnomen heb, maar dat is zo niet. Integendeel, ik heb een gift gegeven dat jij je over andere leven kunt regeren. Dat jij machtiger bent dan een gewone mens.” Even adempauze.

“Binnenkort leer ik je vliegen. Dat lukt nu nog niet omdat je vleugels nog niet goed ontwikkeld zijn. Mia, wees blij. Een eindeloos leven komt je te gemoed en jij zult baas zijn over leven en dood. Ik denk dat ik zowat alles heb verteld. Je moet straks zelf het huis maar verkennen. Je mag iedere kamer in, buiten in de mijne. Je verlaat onder geen enkel beding het huis zonder mijn toezicht. Je verdwijning is te fris. Nog vragen?” Na een lange uitleg weet ik nog steeds de hoofdessentie niet. “Waarom ik?”