[4.5] The Reason

Voor me staat een heel oud huis, met het terrein afgebakend door een hek. De punten van het hek geven een onwelkom gevoel aan buitenstaanders, evenals het bordje dat vertelt niet aan het hek te hangen of erop te zitten. Als ik door het hek heen loop bestudeer ik de tuin. Half verdort gras langs het kronkelige grindpad. Bij elke stap knettert het grind in mijn oren. Enkele bomen bevinden zich in de tuin, zonder bladeren in tegenstelling tot de bomen die zich buiten de omheining bevinden. De kale takken van de bomen remmen de wind af zodat je hem kan horen ruisen. Hier en daar liggen stenen verdwaald. Ik vind opeens een klein standbeeldje terug. Er staat een engel afgebeeld met een kindergezichtje. Zou dit een Engel des Doods moeten voorstellen?

Als ik opkijk is Kiara al weg, maar de grote houten deur staat open. Ze had precies haast. Ik loop de oude krakende trap op en gluur naar binnen. Bijna niets te zien omdat het zo donker is. Opeens zie ik een lichtje fonkelen. Het begeeft zich richting mij. Als het dichter komt zie ik dat het Kiara is met een kaarsje. “Kom en doe de deur dicht.” Ze loopt een kamer binnen waarvan ik de deuropening geeneens had gezien. Ik sluit de deur snel en loop de kamer in. Ze steekt wat andere kaarsjes aan en ploft dan in een oude bruine fauteuil die met hout afgewerkt is. Als ik rondkijk naar de rest van de kamer lijkt het alsof de kamer vanaf een bepaalde tijd stil heeft gestaan. Al heeft het wel zijn charmes.

Ik ga in de fauteuil over haar zitten. Ze zien er misschien oud uit, maar ze zitten nog steeds goed. “Ach, ach, zijn we bang om naast mij te komen zitten?” Zegt ze op een kinderachtige toon en klopt eens op het plaatsje naast haar. “Kom dan, ik bijt heus niet.” Ik sta op en loop rond het lage salontafeltje heen en neem plaats. “In ieder geval bijt ik jou niet” verteld ze huiveringwekkend. “Welkom in mijn stulpje Mia.”