The seven doors 18

Niemand zei iets. Niemand had een idee. Uiteindelijk verbrak Arthur de stilte: "Ik heb geen idee wat we kunnen doen, maar ik begrijp nog minder dan de helft van wat hier gaande is. Het is misschien een goed idee om te vertellen wat er hier aan de hand is?" Ergens rechts van Sara antwoordde Dara: "Ja dat is een goed idee. Ik zal bij het begin beginnen. Zoals ik Sara al vertelde, is deze wereld 1 van de 8 werelden. Elk van die werelden heeft 3 deuren één voor de werelden 'links' en rechts' van die wereld en één naar deze wereld. Deze wereld is een soort van kruispunt. De dieren van deze wereld hadden de taak om de reizigers tussen de werelden te helpen. Daarom hadden ze van de Almachtige het vermogen gekregen om elke taal van zowel mens als dier te begrijpen en te spreken. Zolang dierengeheugenis hebben wij ons met veel ijver aan deze taak gekwijt. Vele wezens hebben we van de ene naar de andere wereld begeleid soms hebben die hier 13 jaar gewacht tot zei de kans hadden om hun reis verder te zetten. Maar op een dag veranderde alles. Uit D1 kwam een groepje mensen. Ze waren op de vlucht, hun rijk werd door verschillende natuurrampen geteisterd en op het moment dat zij door deze door konden glippen stond het op het punt om door de zee verzwolgen te worden. Ze hadden geen andere keuze gehad dan door de deur te gaan want de rest van hun wereld was nog leeg en onvruchtbaar. De dieren die hier toen waren wilden hen helpen om door D7 naar de een andere mensenwereld te verhuizen. De Atlantonen zoals ze zichzelf noemden, vonden dat een goed idee. Op het moment echter dat D7 opende kwam ook daar een stoet van vluchtingen door. Ze hadden bijna allemaal zwart krulhaar, hoewel er ook enkele andere bij waren. In hun wereld was iedereen in oorlog. De Atlantonen en de Jodi konden beide geen kant meer op en ze besloten hier te blijven in de hoop dat de volgende keer dat de deuren openden in één van de werelden er wel een leefbare plek zou zijn. 13 jaar later brak die tijd ook aan, maar niemand wou hier nog weg. Ze hadden hier huizen. Waren getrouwd en hadden hier kinderen gekregen enz. Sommige waren ondertussen te oud geworden en heengegaan. De enige manier van sterven die je niet terug naar je eigen wereld brengt. Generaties lang hebben ze hier gelukkig gewoond. Van degene die uit D1 of D7 kwamen was er niemand nog in leven. Ook het verschil tussen de blonde Atlantonen en de zwarthaarige Jodi waren weggesleten door de vele vermengingen. Toen kwam de dag dat D1 opende en een vreselijke macht losliet op deze wereld...