7. Irina's toespraak.

Maaike pov. :

De mensen waren al allemaal toegestroomd en zaten te wachten op de tribunes. ik stond achter de tribune alles te bekijken, de mensen wisten toch niet dat ze me zo meteen zouden zien optreden. Ik keek naar de kindjes die allemaal meewaren. Er zaten echt schatten van meisjes tussen. Als ik ooit een dochtertje kreeg, moest ze echt op 1 van hun lijken. En natuurlijk zou ik haar ook dan in het turnen steken. “ Maaike, omkleden om de opwarming voor te tonen!” riep Friedolien. Ik draaide me om en zag Friedolien staan zwaaien. Ik ging op een drafje naar onze kleedkamer toe en kleedde me om. we hadden van Irina, een trainingpak gekregen met de naam en het logo van onze turnschool op. Grote letters sierden op onze rug en vormden de woorden ‘ No limits gymnastics Germany’. Op het moment dat ik mijn haar opstak kwam Irina binnen. “ Ik ga mijn toespraak houden, ik wil dat jullie dan gaan klaarstaan. Als ik jullie namen afroep komen jullie op en tonen jullie de opwarming voor, daarna is er een hele korte pauze, zodat jullie je kunnen omkleden voor je eerste routine en we beginnen meteen met jou Maaike, jij mag meteen je bal routine tonen van vorig jaar.” Legde ze ons uit. Ik knikte net als Friedolien en we haastte ons vlug verder. Irina wandelde weg, en nog geen 2 minuten later volgde we haar. Toen we de zaal in kwamen en aan de zijkant stonden, was ze net beginnen met haar toespraak. “ Beste ouders, beste toekomstige gymnasten. Ik ben blij, als hoofd van deze turnschool ‘ No limits gymnastics Germany’ om zo veel enthousiaste, toekomstige nieuwelingen te zien…” en ze ging ze weer door, elk jaar was het gewoon dezelfde speech. Ik zat wat in het publiek te kijken tot me plots iets opviel. Mijn ogen werden groter en mijn mond viel open. Ik gaf Friedolien aan por in haar zij. “ Auw.” Zei ze zacht “ Waar was dat goed voor?” vroeg ze. Ik knikte in de richting van de tribune. “ Wat?” vroeg ze geërgerd. “ Kijk daar boven.” Zei ik en ik knikte nogmaals in de richting. Nu viel ook Friedolien haar mond open. “ Ze zitten hier gewoon!” zei ze. Ik sloeg een beetje in paniek, hoe kon ik me nu concentreren zonder te denken aan wat zij wel niet zouden denken. Ik zag dat Bill plots naar ons wees en Tom keek. Ik zwaaide klein naar hun en Bill zwaaide terug naar mij en Tom gaf een knikje. “ Onee.” Zei Friedolien en ze beet op haar onderlip. “ Nu weet je eens hoe zij hun voelen voor ze moeten optreden voor mensen die ze kennen.” Probeerde ik er een grap over temaken. “ Kennen?” zei Friedolien schril, “ We kunnen ze van gisteren Maaike en niet te vergeten, het zijn ‘onze’ idolen en die komen speciaal kijken voor ons.” Ik kon niet meer op Friedolien antwoorden want Irina riep onze namen af. Ik moest eerst op. Ik zwaaide naar het publiek en ondertussen vertelde Irina zowat een korte biografie van mij en welke prijzen ik allemaal al had gewonnen. Ik zag Bill lachen naar me en het stelde me een de ene kant gerust. Op dat moment riep Irina ook Friedolien op de turnvloer en ze vertelde net als bij mij, een korte biografie over Friedolien en ook alles was zij al had gewonnen. Verder wenste ze de toeschouwers nog een fijne en aangename middag. We konen er aan beginnen.

De opwarming was zonder slag of stoot gegaan. Als ik soms in de richting van de broers keek, zag ik ze soms met grote ogen kijken. dat beloofde voor straks, want we hadden nog niet al onze kunsten getoond. Nu was het pauze en ik en Friedolien stonden in de kleedkamer onze eerste turnpak aan te doen. “ O mijn god!” zei ik plots. “ Ik dacht echt dat ze hier maar zouden staan om 18 uur deze avond, zodat ze eigenlijk niet echt meer iets zouden kunnen zien maar nee, die zitten gewoon in de zaal, op de tribune.” “Ik had dit ook niet verwacht.” Zei Friedolien terwijl ze haar teenkousjes aandeed. Ik deed mijn turnpak dicht en op dat moment kwam Irina weer binnen. “ Hebben jullie vrijers op de tribune zitten?” vroeg ze geïnteresseerd. “ Nee, waarom?” vroeg Friedolien. “ Er zitten daar 2 jongens, dat valt wel wat op.” Ging ze verder. “ Och, dat zijn kennissen.” Zei ik “ Normaal zouden ze maar na het optreden komen en gingen we iets gaan eten, maar blijkbaar zijn ze vroeger.” Zei ik. “ Zolang jullie maar niet afgeleid zijn.” beet ze ons toe. “ Nee, coach.” Zeiden we in koor. “ Maaike, ben je klaar want het is dan aan jou.” Zei ze nog. Ik nam mijn bal en wandelde achter Irina terug naar de zaal.