6. Ondertussen bij Bill en Tom thuis.

Ondertussen bij Bill en Tom thuis.

Bill pov. :

“ Om hoe laat moesten we aan die turnschool gaan staan?” vroeg Tom me voor een derde keer vandaag. We zaten buiten te genieten van een cocktail en aardbeien op ons terras. “ Rond 18 uur hadden ze gedaan zeiden ze.” Zei ik hem nogmaals. “ Eigenlijk wil ik hun wel eens bezig zien.” Zei Tom en hij grinnikte. “ Zullen we anders vroeger gaan?” stelde ik voor, eigenlijk was ik ook best nieuwsgierig. “ Voor mij is dat meer dan goed, we hebben vandaag toch niets anders te doen.” Antwoordde hij me. “Laten we er een uur op voorhand naar toe gaan, dan moeten we ze wel nog kunnen zien,hé? “ dacht ik luidop. “ Ik denk het ook.” Zei Tom “ Als we al iets zien, is het goed.” Ik grinnikte, zo kende ik mijn broer. Altijd over meisjes bezig, net als nu. Hij kon bijna niet zwijgen over Friedolien. Ik vond het aan de ene kant best wel schattig, om hem zo bezig te zien want dit keer was het anders. Hij meende precies alles wat hij zei over haar. Och ja, als hij maar gelukkig is, dacht ik bij mezelf. Gisterenavond was echt wel geluk bij een ongeluk, als ik het zo kan en mag noemen. Dit was letterlijk wat ik ooit had gezegd in een interview, hoe ik een meisje wilde leren kennen… op straat. Maaike was ook niet meer uit mijn gedachten gegaan sinds dan. Die blik in haar grijsblauwe ogen, ik moest er steeds aan denken. Ondertussen nam ik nog een aardbei uit de kom die op grijpafstand van me stond en zette mijn zonnebril op. De zon scheen ook zo fel, maar ik kon wel wat kleur gebruiken. “ Vergeet niet dat het over een paar uur is,hé, dat we weg moeten.” Zei Tom. Ik sprong recht. “ Ik moet me klaarmaken.” Zei ik wat paniekerig en ik hoorde Tom nog lachen.

Een paar uur later…

“Bill, ben je bijna klaar?” riep Tom onderaan de trap. “ Ik ben daar, ik ben daar.” Riep ik paniekerig en ik stormde de trap af en zocht mijn schoenen. “Jij bent echt nog erger dan mama.” Hoorde ik Tom ratelen. Ik negeerde zijn opmerking en deed mijn schoenen aan. Ik wilde er op mijn best uitzien. Eigenlijk wist ik niet wat ik er zo meteen van moest verwachten. Ik had nog nooit zoiets gezien als ritmisch gymnastiek. Ofja, toch wel, 1 keer had ik zoiets gezien op tv onder het zappen. Het was wel nog mooi, ik had een meisje bezig gezien met zo’n lint en een erna met een hoepel. Maar toen kwam Tom binnen en die verzette hem meteen van zender. “Bill!” hoorde ik Tom nogmaals roepen. “Ja, kom we zij weg!” zei ik tegen hem terwijl ik de gang doorliep. “ We nemen jou auto.” Zei ik vliegensvlug, ik had niet zo’n zin om te rijden. Tom nam zonder verder klagen zijn autosleutels en we reden weg.