5. Looking for my leotard ?

Toen ik thuis kwam, vertelde ik meteen aan mijn moeder wat er was gebeurd. Ze geloofde me natuurlijk eerst niet, want ik had haar al wel vaker met zo’n vertelsels en fantasieën opgehouden. Ik kon haar maar moeilijk overtuigen maar toen ik zei dat ze zelfs Friedolien mocht bellen, en morgen meegaan naar training, begon ze me eindelijk te geloven. Ik vertelde haar er dan maar meteen bij dat ik morgenavond niet thuis zou eten maar met hun iets ging eten. Ze vond het goed en ik ging naar boven. Ik wilde fris zijn voor morgen.

De volgende morgen.

Ik stond in mijn kleerkast nog om mijn derde turnpak te zoeken. Ik moest vandaag bal,knots en lint tonen voortonen aan het publiek en Friedolien zorgde vandaag voor de hoepel en touw routine. We hadden dit zo’n twee keer op ene jaar, dat er ouders kwamen kijken met hun kleine dochtertjes, om ze daarna in te schrijven in de school. Daarna moeten de kleintjes na een goed jaar door de selecties raken, om nog te mogen komen verder turnen. Wat hadden ik en Friedolien toch geluk gehad vroeger. Net toen ik mijn verloren turnpak had gevonden werd er aangebeld. Dat zou Friedolien zijn. ik hoorde dat mijn moeder de deur opendeed en Friedolien verwelkomde. Friedolien was kind aan huis bij ons. Ze had evengoed mijn zus kunnen zijn, zo vaak zat ze hier, als we niet op training zaten natuurlijk. Ik hoorde haar de trap opkomen en riep meteen naar haar : “ Keer maar al terug Frie, ik ben daar.” “ Zeg! Kon je niet vroeger roepen?” lachte ze. “ Sorry, liefje.” Zei ik tegen haar. “ Mama!” riep ik voor heel het huis. “ We zijn weg!” “ Veel plezier, doe het goed deze middag en niet te laat thuis vanavond!” riep ze terug vanuit de keuken. In de gang stond ik haar te imiteren en Friedolien moest zich inhouden van het lachen. “ Kom we zijn weg.” Zei ze terwijl ze giechelde. Ik nam ditmaal ook mijn fiets en we reden samen weg.
“En heb je iets speciaals mee om deze avond aan te doen?” vroeg ik aan Friedolien toen we net de kleedkamer binnen kwamen. Vandaag moesten we een goeie 5 uur trainen, waarvan 1 uur en een half dat er mensen zouden staan kijken naar hoe we ons opwarmen en onze routines. Dit was de 4de keer op rij dat ik en Friedolien die routines moesten voortonen aan publiek om mensen te lokken. We waren gewoon de beste van onze turnschool, volgens Irina. “Wel, ik heb een rokje mee.” Zei ze en ze trok een engelen gezichtje. “ Haha, dacht ik het niet.” Zei ik. Ik stond voor de spiegel mijn haar in een knot te doen. “ Ja ja, jij zal vast ook niet in een jeansbroek rondlopen deze avond.” Gaf ze terug als tegenprestatie terwijl ze haar sportbroekje aandeed. Ik knipoogde eens naar haar en daarmee wist ze al genoeg. Ook ik deed mijn topje en turnbroekje aan. Daarna gingen ik en Friedolien onze turnpakjes in volgorde dat we ze moesten aandoen. “Gaan we eerst de gepaste tuigen gaan halen voor bij onze pakjes?” vroeg Friedolien. Ik knikte en samen liepen we naar de grote materiaal ruimte en we zochten elk ons tuig uit bij ons turnpak paste. Vervolgens gingen we die bij ons turnpak gaan leggen, zodat we straks meteen aan de slag konden.