4. " Auw!" riep ik.

“ Auw!” riep ik en ik deed automatisch een paar stappen achteruit. “Sorry!” hoorde ik een jongen zeggen. Ik herkende die stem van ergens. Die stem zou ik uit duizenden andere stemmen herkennen. Mijn ogen werden groter en voor me zag ik een jongen staan. Hij was tenger gebouwd, groot, had zwart haar dat in een petje zat en een zonnebril op. Onder zijn lip had hij een moedervlek. Het kon niet waar zijn. Ik keek Friedolien aan die me met open mond aanstaarde. “ Gaat het,” vroeg hij. “ Ja, natuurlijk.” Zei ik met een bibberende stem. Ondertussen deed hij zijn zonnebril af. “ Wat doen jullie hier nog? Het concert is al lang afgelopen.” Zei hij en hij knipoogde naar ons. Ik kon wel gillen, en aan Friedolien haar gezicht te zien, zij ook. “ We zijn niet naar het concert geweest, we hadden training.” Zei ik. “ Training?” vroeg Bill. “ Ja, wij doen aan ritmisch gymnastiek. Competitie weliswaar.” Zei Friedolien. Ik knikte. “ O, leuk.” Zei hij. Even was het stil tussen ons. “ Euhm, sorry dat ik tegen je liep.” Zei ik om me ook te verontschuldigen. “ Ik moet echt leren kijken waar ik loop.” Nog voor dat Bill iets kon zeggen zagen we nog iemand aanwandelen. Ik keek meteen met pretoogjes naar Friedolien, wiens ogen begonnen te twinkelen. “ He, broertje, waar blijf je?” riep Tom. “ Sorry, Tom, ik ben tegen deze dame gebotst, ik bood mijn excuses aan. Hoe heet je trouwens?” vroeg hij en hij keek terug naar mij. “ Mijn naam is Maaike en dit is Friedolien.” Stelde ik ons voor. “ Hallo,” zei Tom “ We moeten ons niet meer voorstellen zeker?” “ Nee, dat hoeft niet.” Lachte Friedolien zenuwachtig. “ Hé, het spijt me echt dat ik tegen je liep.” Zei Bill nogmaals. “ Zal ik het goed maken?” vroeg hij. Ik keek recht in zijn lieve bruine oogjes en zag dat hij het meende. “ Euh…” aarzelde ik. “ Natuurlijk moet je het goed maken!” zei Tom die ondertussen tussen Friedolien en Bill stond. Ik zag hoe Tom zijn ogen over Friedolien haar lichaam gleden en hoe Friedolien zich bijna niet kon inhouden om te roepen of zo. “ Zullen we nu anders nog iets gaan drinken ofzo?” stelde Bill voor. “ Och, sorry, maar we moeten echt naar huis nu, morgen hebben we terug training, dus we moeten wat fris zijn, want er komen mensen kijken.” zei ik met een dubbelgevoel. “ Och, wat jammer.” Zeiden Bill en Tom in koor. Ik zag hoe Friedolien haar gezicht opeens droevig stond. Ik voelde wat zei voelde. Dit mocht ik niet laten schieten. Ik had zowat min of meer een date met mijn droomjongen. “ Anders, kunnen we morgen afspreken, na onze training. Dan kunnen we samen iets gaan eten.” Kreeg ik plots als idee. “ Voor mij goed, morgen zijn we toch heel de dag thuis.” Zei Bill. “ En jij mag ook meekomen.” Zei ik tegen Tom. Hij glimlachte en Friedolien stond plots weer hyperactief. “ We hebben gedaan met onze training rond 18 uur. Je kan binnen wachten op ons, dan zie je ons misschien nog even bezig.” Zei ik en ik knipoogde naar Friedolien. Dit was een reden te meer om een turnpak aan te doen. “ Lijkt me leuk.” Zei Bill en hij knipoogde naar me. “ Kom broertje, we moeten nu echt gaan, ze staan op ons te wachten.” Zei Tom. Bill knikte en keek me nog eens aan “ Tot morgen dan?” zei hij. “ Ja, tot morgen.” Zei ik en ik had vlinders in mijn buik. Bill en Tom draaiden zich om en liepen terug weg. Ik en Friedolien wandelden door en bleven achter ons kijken tot we zagen dat ze terug naar binnen waren. Je kon het al raden, toen begon het hyperactieve gedoe. We stonden in het midden van de straat te springen en te roepen. Het kon voor ons niet snel genoeg morgenavond zijn.