3. Nog iets gaan drinken.

Terwijl Friedolien haar fiets nam, zond ik een berichtje naar mama dat we eerst nog iets gingen drinken, dat ik dus wat later ging thuis zijn. Niet veel later kreeg ik terug dat het geen enkel probleem was. Ondertussen liepen ik en Friedolien langs straat en wandelden het café binnen, waar we meestal iets gingen gaan drinken na het turnen. We gingen ons aan ons gebruikelijke tafeltje zitten en bestelden alle 2 een cola. “Wanneer was onze volgende wedstrijd alweer?” vroeg Friedolien me. “ Volgende week ergens.” Zei ik. “ Mooi, dan kan ik de volgende dagen gewoon nog mijn routines oefenen.” Ondertussen had de ober ons de 2 cola’s gegeven. “ Inderdaad, was ik ook van plan.” Zei ik en ik glimlachte. Ik ging met mijn vinger over de rand van mijn glas en zuchtte eens. “ Je had liever op het concert gezeten,hé.” Zei Friedolien terwijl ze me aankeek. “Uhu, eigenlijk wel.” Zei ik. “ Ik weet het, ik had er ook liever geweest.” Gaf ze toe. “ Straks gaan we echt eens voorbij het concertgebouw passeren, ik wil de sfeer voelen.” Zei ik en Friedolien gaf me meteen gelijk. We praatte nog wat over het turnen en dachten al eens na over welke turnpakjes we zouden aandoen voor onze routines in de wedstrijd. Na een tijdje was onze cola op en stonden we recht. Ik ging gaan betalen terwijl Friedolien haar fiets al nam die buiten stond. Samen wandelden we naar het concertgebouw. Het concert was blijkbaar net gedaan, want alle fans kwamen naar buiten en liepen weg. “ Zullen we even wachten?” vroeg ik. “ Is goed.” Zei Friedolien. Het zou echt super zijn moesten we ze nog eens kunnen zien maar ik betwijfelde het. Meestal zaten de jongens na een concert nog uren binnen voor ze terug vertrokken. Maar misschien vandaag niet. Dit was namelijk hun laatste concert van hun ‘ Welcome to Humanoid city’ tour. “ Zullen we naar de uitgang van de bussen gaan?” vroeg Friedolien. Ik knikte en we liepen samen naar de achterkant van het concertgebouw.


We waren al zo’n goeie 20 minuten aan het wachten, maar er was nog steeds geen beweging. Er stonden zelfs geen fans meer. Iedereen was al weg. Wat ik raar vond, want normaal staan ze hier soms nog uren te wachten. “Zullen we maar naar huis gaan?” vroeg Friedolien. “ Ja, misschien wel, we kunnen hier nog uren wachten. Het zou natuurlijk te mooi om waar geweest zijn moesten we de jongens nog gezien hebben. Ik en Friedolien wandelden terug langzaam naar de voorkant van het concert gebouw, druk aan het kletsen dat het spijtig was dat we ze niet meer gezien hadden en dat er morgen een paar mensen kwamen kijken naar een training. Vast weer ouders, die hun dochtertjes in de turnschool wilden steken, om carrière te maken. Dat wilde dus zeggen dat we morgen een turnpak moesten aandoen. We draaiden de hoek om en knalde in volle wandelvaart tegen iemand op.