[4.3] The Reason

“Hoe voelde het?” Kwam een geïnteresseerde vraag uit het niets. Ik weet dat ze het over de man heeft. De man van wie ik net het leven heb ontnomen. De man van die het bloed is doordrongen op mijn nachtjapon. De man wiens bloed aan mijn handen kleeft. Ik kijk naar haar op. Ze is werkelijk geïnteresseerd. Ze houdt van deze macabere dingen? Ik heb nog steeds niet geantwoord en ze kijkt me nu ongeduldig aan. Wat zal ik antwoorden?

“Ik weet het niet. Het is zo… zo…” Ik kan geen woorden vinden voor mijn daden. “Enerzijds voel ik me zo… zo barbaars, maar anderzijds voel ik de macht door mijn aderen stromen. Een energiek gevoel dat eigenlijk best magisch voelt.” Ze kijkt me begrijpend aan, heeft ze nu compassie met me? Haar verraderlijke grijns komt weer op, nee dus. Ze geniet hier enkel van, eigenlijk ik ook. Ik kijk haar niet begrijpend aan. “Ach, dat barbaars gevoel gaat nog wel weg. Over een tijdje voel je alleen nog maar de kick. Is dit alles gewoon een spel. We jagen de mensen op om ze dan genadeloos af te maken. Binnenkort kun je er enkel nog maar van genieten.” Ze zakt terug in een comfortabele positie op de bank. Genieten? Wie geniet er nu van mensen vermoorden? Word ik ook zo als haar?

Veel meer vragen kan ik mezelf niet stellen want ze staat op. “Wel, kom je nog? Je ziet er niet uit, kom mee. Dan kun je je opfrissen en geef ik je misschien nog wat meer antwoorden. Misschien ook niet, maar dat weet je nooit.” Vertelt ze geniepig. Ik kan niets anders doen dan haar volgen als ik wil weten wat me overkomt. Ik sta op en loop achter haar aan. Niet wetend wat me hierna zal opwachten.