[4.2] The Reason

Haar handen maken gebaar dat ik moet volgen. Zou ik dat doen? Ik kijk voor me, de man ligt bewegingloos op de grond. Ik wil niet bij de man blijven. Ik klim wanhopig de sloot uit en zoek naar het silhouet van Kiara. Mijn benen hebben een eigen wil en rennen naar haar toe. Tegelijkertijd ben ik zo hard vermoeid, maar ook zo energievol. Alsof het leven dat ik ontnomen heb, over is gestroomd naar mijn lichaam. Uiteindelijk belanden we waar we eerder deze avond waren, het vijvertje. We benaderen het deze keer langs de andere kant. Langs een klein stenen trapje lopen we weer rond het vijvertje, richting het verlaten bankje met de lantaarnpaal.

We lopen zo dicht dat ik mijn silhouet in het water kan zien. Mijn mooie witte nachtjapon is besmeurd met zwarte vlekken en spetters, bloed. Ik blijf verbaasd stilstaan en laat Kiara me voorbij lopen. Ik kan het haast niet geloven. Uit ongeloof raak ik mijn wang aan, de silhouet in het water doet juist hetzelfde. Mijn hand zakt weer, die van mijn weerspiegeling ook. Mijn weerspiegeling heeft nu een zwarte vlek uitgesmeerd op haar gezicht, bloed. Dat wil zeggen dat ik die bloedvlek op mijn gezicht heb uitgesmeerd. Ongeloof doet mijn hand weer omhoog komen en mijn vingertoppen raken mijn wang lichtjes aan. Dit is echt. Door het licht van de maan glinstert mijn weerspiegeling op. Zo lijkt het bijna magisch. Het raarste van de zaak is, ik vind dit zelfs aangenaam.

Wat is er met me gebeurd? Ik kijk op. Kiara heeft zich al op het bankje genesteld. Ongeïnteresseerd kijkt ze naar haar nagels. Ik nader haar en zet me naast haar. Een moment van stilte.