8.

Nerveus stond ik op m’n voeten te wiebelen, terwijl ik stond te wachten op Silke die nog iets voor in haar make-uptas was gaan halen. Ik bleef maar naar m’n horloge kijken en de wijzers gingen met de seconde trager. Ik kon het nog steeds niet geloven, mijn zus en ik.. Gaan werken voor die 2 Kaulitz-mannetjes! Ik wist echt niet wat ik straks allemaal zou moeten zeggen. Wat als ik opeens zo’n domme opmerking maak, dan vinden ze me waarschijnlijk raar en zullen ze niet van me moeten weten. Ohnee, dat mag niet! Ik begon lichtelijk te paniekeren, Silke zag het. Ze kwam naar me met een bezorgde blik. ‘Gaat het wel met je?’ vroeg ze op een zachte toon. ‘Eum, ja. Maar ik durf niet.’ Fluisterde ik terug. Silke beet even op haar lip maar gaf me toen een knuffel en zei: ‘Alles zal wel goed gaan. Geloof me maar, het zal wel zeer vlot verlopen.’ En toen ze dat zei begon ik te glimlachen en draaide me om naar de deur. Ik deed hem open en nam een diepe teug frisse lucht om wat te kalmeren. We stapten snel naar de auto, zodat we snel konden vertrekken. Silke startte de auto en daar gingen we dan, op weg naar onze droomjob bij Tom en Bill.