2. Hoe ik en Friedolien zo'n goede vriendinnen zijn geworden? Het begon allemaal met : Tokio Hotel !

10 minuten later wandelden we samen naar de kleedkamer om ons om te kleden. Ik en Friedolien waren de enige ‘anciens’ meer in de onze turnschool. Alle andere meisjes waren gestopt omdat ze verder wilden studeren, of omdat ze zware blessures hadden, en een paar omdat ze gewoon niet goed genoeg waren. Dit voelde zo raar om te zeggen, precies of ik en Friedolien een dikke nek hadden. Ik deed de deur van de kleedkamer open en wandelde naar mijn spullen. Friedolien trok meteen haar topje uit en haar korte sportbroek die ze aanhad. Ik volgde haar voorbeeld en begon ook mij om te kleden. Op training hadden we bijna nooit een turnpak aan. Tenzij we er echt zin in hadden of als er mensen kwamen kijken en zo. Terwijl ik mijn jeansbroek aantrok stond Friedolien al voor de spiegel haar haren te kammen. “ Zo snel vandaag.” Zei ik tegen haar. Ik was nieuwsgierig waarom. Anders was Friedolien altijd de laatste klaar van ons twee. “Ja, “ zei ze “ ik wil graag naar huis. Het was een zware training, en ik ben moe.” Ik gaf haar gelijk en knikte. Ik wou ook zo snel mogelijk naar huis, het was al kwart na negen geweest. Ik had ondertussen mijn T-shirt al aangetrokken en was nu mijn schoenen aan het aandoen. Friedolien keek ondertussen nog even in haar tas om te kijken of ze alles mee had. “ Jammer dat we deze avond niet naar het concert van Tokio Hotel zijn kunnen gaan kijken.” mompelde ik. “ Ja,hé!” riep Friedolien. “ Ik vind het echt zo jammer. Dat is wel het meest irritante, als je aan top sport doet, je kan bijna nooit uitgaan en concerten en zo doen.” Ik zei dat ze gelijk had en vroeg aan haar of we eerst nog iets zouden gaan drinken en dan misschien nog eens zouden passeren aan het concertgebouw waar het concert plaatsvond. Friedolien stemde meteen in. Ik en Friedolien waren grote fan van Tokio Hotel. We turnde al een goed jaar samen, hadden wel al een paar keer met elkaar gepraat en zo, maar waren eigenlijk niet zo close integenstelling tot nu. Ik kan me het moment nog zo goed herinneren. Ik stapte de kleedkamer binnen en had zwarte addidas schoenen aan met witte strepen. Friedolien keek me aan en riep plots : “ Gustav schoenen!” ik keek haar raar aan en zei : “Vind je Gustav van Tokio Hotel leuk misschien?” ze sloeg haar hand voor haar mond en zei : “ Nee, Tom is mijn schatje!” ik keek haar ongeloofwaardig aan. “ Ben je echt fan van Tokio Hotel?” vroeg ik en meteen antwoordde ze volmondig ‘ja’ en vroeg ze wie ik het leukst vond van Tokio Hotel. De hele training hadden we over hun zitten praten en over het feit dat we nu niet meer de enige Tokio Hotel fans waren in de turnschool. Het ging er ook over dat we totaal niet van elkaar verwacht hadden dat de andere voor Tokio Hotel zou zijn. Al snel bleek dat we het eigenlijk heel goed konden vinden met elkaar, en niet alleen op vlak van muziek. Dat was eigenlijk best wel handig, als wij twee de enige waren die op niveau A turnden en samen training kregen. Friedolien wist van me, hoe verliefd ik wel niet was op Bill en ze begreep me. We zaten allebei in hetzelfde straatje : Verliefd op een onbereikbare jongen. Daarom konden we ook zo goed met elkaar praten, we maakten allebei dezelfde gevoelens en verlangens mee. Ondertussen hadden ik en Friedolien de kleedkamer achter ons gelaten en wandelden we het gebouw uit.