1. 12 jaar later ...

12 jaar later …

Weer viel 1 van mijn knotsen op de grond nadat ik ze in de lucht had gegooid. Mijn nieuwe routine was moeilijk, moeilijker dan ooit tevoren. Ik zuchtte diep en ging mijn ene knots terug gaan halen. Op de mat naast mij stond Friedolien haar nieuwe bal routine te oefenen. Bij haar ging het vandaag ook niet zo goed. Ze gooide haar bal in de lucht, deed een overslag maar in plaats dat de bal op de grond kaatst, zodat ze hem terug kan vangen, kaatste hij weer net op haar voet en rolde weg. De bal kwam mijn richting uit en toen hij bij me was nam ik hem en smeet hem terug naar haar. Ze ving hem en zei : “ Ik ben het beu, ik stop er even mee.” En ze smeet haar bal terug weg. “ Kom nu, het zal je wel lukken Frie.” Zei ik maar ze luisterde al niet meer en ging op een bank zitten. Ik keek haar na en tikte met mijn knotsen tegen elkaar. Op dat moment kwam onze trainster terug binnen. Ze heette Irina Vinner. Ooit was ze zelf werelds beste ritmisch gymnast geweest en nu had ze haar eigen school. Irina was al vanaf de eerste dag dat ik binnen kwam, mijn coach geweest. 12 jaar later, en ik kan je zeggen ze is een harde tante, ze wilt alleen het beste en wil alleen de beste trainen, is ze nog steeds mijn trainster. “ Wel, Friedolien, heb ik gezegd dat je pauze mocht nemen?” zei ze. Friedolien sprong terug recht en zocht haar bal die ze had weggegooid. “ Sorry coach, ik zag het even niet meer zitten.” Verklaarde Friedolien. “ Oefen maar, nadat ik naar Maaike heb gekeken moet je, je overslag en vangen kunnen.” Beet ze haar toe. Ik zuchtte eens diep. Ik wist wat er me te doen stond. Irina kwam naar me toe. “ En hoe lukt het bij jou?” vroeg ze. “ Hij is echt moeilijker dan mijn andere routines.” Bekende ik. “ Je moet je niveau hoger leggen Maaike, we moeten beter zijn dan de andere deelnemers.” Zei ze. Ik zuchtte nogmaals, ze had gelijk. “ Ga maar klaar staan.” Zei ze kortaf. Ik ging in positie gaan staan met mijn knotsen terwijl Irina naar de muziekinstallatie liep. Ze drukte op play. Het beginsignaal piepte en de muziek startte. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Dit was uit gewoonte. Ritmisch gymnasten moeten altijd glimlachen als ze dansen. Mijn routine ging perfect, en toen kwamen we aan het gooien. Ik smeet mijn knotsen zo hoog mogelijk … en weer viel er 1 knots op de grond. Ik was zo boos. Irina stopte de muziek. Ze wilde net iets zeggen maar ik was haar voor. “ Opnieuw.” Zei ik en ik ging terug in positie gaan staan. “ En perfect nu!” beet Irina me toe. Ik vond het niet zo erg dat ze soms zo kortaf en perfectionistisch was. alleen zo zou ik er komen. de muziek startte terug en ik begon opnieuw met een glimlach op mijn gezicht. Opnieuw begon ik aan mijn routine. Ik kwam terug aan het gooien en dit keer zette ik er veel kracht op. Ik keek in de lucht om ze terug te vangen en … Ik had ze! Ik had ze gewoon vast. Ik was keiblij, nu was mijn routine perfect. Het zou wel mogen, ik had er al weken, bijna maanden op geoefend. Irina keek me tevreden aan. “ Oké, goed meisje.” Zei ze tevreden. Ze liep weg en ging naar Friedolien gaan kijken. ze draaide zich nog even om en zei nog tegen me : “ Jij gaat nog 1 keer heel je routine oefenen, en dan mag je, je gaan omkleden, het is al 21 uur.” Ik knikte en deed wat ze zei. ik ging voor een laatste keer klaar gaan staan. Voor ik begon keek ik nog eens naar Friedolien, en gelukkig voor haar lukte haar overslag met kaatsen. Ik was blij voor haar.