European

Summer
Vermoeid hink ik de trap op van de universiteit, met Misha. Soms duwt ze me in de rug maar ze blijft door ratelen hoe Europeaanse jongens super zijn.
"En de italianen! Hoela!"doet ze en ze gooit haar arm bijna in mijn gezicht.
"Wat kunnen die Italianen je nu schelen? Je woont in Amerika."
Ze kijkt me aan "Als journaliste, moet je alles weten over de wereld."
"Jij weet alleen maar dingen over de jongens."
"Tja.. Dat is toch al 1 ding"lacht ze. De wind blaast haar lange rosse haren in mijn gezicht.
"Bah! je moet echt je haar een knippen."
Ze trekt haar tong uit en duwt me weer.
"Zeg.. ken jij een Robert Pattinson?"vraag ik dan.
"Robert Pattinson? Natuurlijk! Die is ook een europeaan! Uit engeland."
"Echt?"
"Jah! Hij speelde in Harry Potter en Twilight. Maar wat kan hij JOU nu schelen omdat je niet naar films kijk?"
Ik haal mijn schouders op "Zomaar.. Ik las zijn naam ergens."
"Summer heeft weer in de roddelblaadjes geneust"
Ik grijns. Eindelijk zijn we boven. Misha en ik zijn al super lang hartsvriendinnen. Sinds de kleuterschool ofzo. We weten echt alles over elkaar en hebben dezelfde smaken. Ongeveer dezelfde.. Bij jongens en haarstijl verschilt het. Maar we hebben ook dezelfde abities.. We willen bevoorbeeld allebei journalist worden. Ik wel een iets serieuzere, maar dat is altijd zo geweest. Ik ben altijd iets serieuzer geweest dan Misha. Maar voor de rest hebben we altijd superveel fun.
"Summie! Ga je nu stoppen met dagdromen?" Misha knipt met haar vingers voor mijn ogen.
"Sorry"
Ze lacht en port me, waardoor ik bijna mijn evenwicht verlies
"Oops!"

Robert
Summer Baile. Die naam dwaalt al heel de dag in mijn hoofd. Ik plof op mijn bureaustoel en zet mijn computer aan. Ik tip haar naam in op Google. Wie weet misschien kom ik wel op haar blog of zo.. als ze dat tenminste heeft. Nee wacht! Ik moet gewoon weer naar haar huis gaan en haar uitvragen.. Dat is toch veel beter. Zo leer ik haar beetje bij beetje kennen in de plaats van meteen alles te weten langs het internet. Ze zou waarschijnlijk hetzelfde denken. Ze lijkt niet het type om beroemde mensen op het internet te zoeken. Vooral niet als ze mijn naam niet eens kende. Misschien staat haar adres nog in mijn GPS!
Ik storm het appartement uit. Ik spring achter het stuur en doe meteen het machientje aan. YES! Het staat er nog in! Ik start de motor.
Na een kwartier rijden ben ik aangekomen. Ik stap uit en loop naar haar deur. Ik bel aan. Ongeduldig wacht ik tot de deur open gaat. Een vrouw verschijnt in de deuropening. Ze kijkt me nieuwsgierig aan
"Ja?"
"eum is.. Summer Baile thuis?"
"Nee."zegt de vrouw kortaf.
"eum... Kunt u zeggen dat ik.. langs ben gekomen."
"Waarom blijft u gewoon niet wachten tot ze terug thuis is?"
"oh Ok.."
Ze laat me binnen.
"Ik ben Susan"
"Robert"
Ze glimlacht raar en leidt me dan naar de living.
"Wilt u iets drinken?"
"Cola is goed."

Ik zit hier nu al 2 uur te wachten. Susan is boven iets gaan doen. Waar blijft Summer nu? Net wanneer ik de vraag in mijn hoofd stel gaat de deur open.
"Mam! Ik ben thuis!"
"Hey lieverd! Er is iets voor je in de living!"
'Iets'.. Ben ik een voorwerp nu? Summer komt de living binnen.
"Oh!"doet ze verwondert als ze me ziet
"Hey" Ik sta op. Ze loopt naar me toe.
"wat doe je hier?!"fluistert ze precies boos.
"Ik eum.. Ik wou gewoon.."
"Met mijn been gaat alles goed.. Ga nu weg."fluistert ze nog steeds.
"Waarom?"
Ze antwooordt niet waar begint me te duwen. Ik ga dan maar naar de hal. Summer kijkt me nu met een smekende blik aan.
"Komaan.. Ik leg je alles later wel uit."
"Nee..nu.. Ik wou je toch uitvragen."zeg ik
Ze kijkt naar boven "Goed... maam! Ik ben even weg hé!"
"OK"
Ze duwt me naar buiten. Dan gaat ze zonder een woord naar mijn wagen. Ze wacht tot ik hem opendoe en stapt dan in. We rijden in stilte weg.