'Herken je ons nog?' Klinkt de trieste stem van de vrouw, die waarschijnlijk mijn moeder zou moeten zijn.'Nee, maar ik wil jullie graag..weer leren kennen'. Glimlach ik en zie de andere zuster binnen komen met een rolstoel.Met wat hulp plaatsen ze me in de rolstoel en gaan we naar de 'woonkamer' van het ziekenhuis.

In de dagen die voorbij gaan krijg ik meer over mijn verleden te weten en krijg ik stukje bij beetje mijn herinneringen terug.

Zuchtend rol ik in de rolstoel naar de 'woonkamer' waar ik me aan de tafel plaats en een tijdschrift begin door te bladeren.'Hey'. Ik kijk langs me en zie een meisje, misschien net even oud als mij.'Hey?' Zeg ik een beetje terughoudend, maar met een glimlach.'LC, toch?' Ik kijk haar verbaasd aan en vroeg me af hoe ze mijn naam wist.Vaag knik ik en vraag haar hoe ze mijn naam weet.Het meisje kijkt weg en ik zie haar moeilijk kijken.'Je..ik, laat maar'. Zucht ze en wilt opstaan.Snel grijp ik haar hand vast en glimlach.'Ik wil het graag weten'. 'Nee, ik wil het jou niet laten weten.Je kunt het je blijkbaar niet herinneren, en ik wil je die herinneringen niet terug geven'. Zucht ze triest terwijl ze me aankijkt.Voor een lange tijd staren we naar elkaar en mijn hersens beginnen op volle toeren te werken.Kleine, korte beelden schieten voorbij en zie dan ook haar gezicht.Hoe ze werd neergeschoten.Mijn ogen worden even groot en kijk dan weer normaal naar het meisje.'Ik..weet het vroeg of laat toch weer.Alles komt terug,..Nena'. Fluister ik en zie haar lichtjes knikken, opstaan en weglopen.Ze had het dus overleeft.

Reageer (1)

  • Theartoflife

    wow nena leeft nog!!!!!! had ik echt niet verwacht!! en weet je dat hier ook 14 bij dit deeltje staat in plaats van 15...

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen